Aaltje op reis

Zdrasvuyte!!

Uit te spreken als strasworthy!! De maand Augustus ben ik met Nina in Kazachstan geweest en heb nu pas tijd om deel 1 te schrijven van de afgelopen maand. Kazachstan is een super mooi land, vriendelijke mensen (vooral de Russen, want voor de meeste Kazach’s ben je een wandelende portemonnee), soms zeer moeilijk te bereizen en vooral niet toeristisch. In de hele maand zijn we 1 Duits meisje en een groepje van 4 Italianen tegen gekomen!

We zijn begonnen in Astana, de hoofdstad. Deze stad heet nu officieel Nur Sultan, naar de voormalige president, alleen de meeste locals die we hebben gesproken zijn het hier niet mee eens en noemen de stad nog steeds Astana. Hele bijzondere gebouwen, erg moderne stad, schoon en geen bedelaars. Volgens de locals ‘crazy buildings’, een shopping mall in de vorm van een piramide, zo hoog dat er kermisattracties in stonden, een soort kruik waar een muziek school in zat en ga zo maar door. Een rondleiding gehad in de Palace of Peace and Reconciliation en op de stoel van de president gezeten. We zijn hier twee dagen geweest omdat Nina haar backpack niet mee was gekomen in hetzelfde vliegtuig, 2 dagen later gelukkig wel. We hadden een astana pass op het vliegveld geregeld, dat je met korting veel musea etc in kan en met de hop on hop off bus mee kon rijden. Die is echter niet zo effectief als in andere landen, er is maar 1 bus die rondjes rijdt, dus als je m ergens mist moet je 2 uur wachten. We hebben dus veel gewandeld!

Vanaf hier zijn we met de trein naar Burabay vertrokken. Net zo’n soort trein als de sleepers in India, maar dan een compartiment met 4 bedden. Vreselijk warm en geen fans, pfff dacht dat ik flauw ging vallen van de hitte. In de bar in de trein kennis gemaakt met allemaal locals, waarvan er maar 1 een beetje engels sprak en alles vertaalde. Om 12 uur smiddags waren ze allemaal al dronken van de wodka..

De locals vinden Burabay erg toeristisch en duur, wij hebben het er naar ons zin gehad. In het huis van een local geslapen, een mooie wandeling gemaakt en heerlijk gezwommen in het meer. We dachten ook nog even koffie te drinken in het casino aan het einde van onze wandeling, maar de entree was 150 dollar.. whaaat? Ik kon niks meer uitbrengen en Nina zei: Oh, good to know whahaha

Van hieruit verder gegaan met een moderne trein naar Kokshetau omdat we hadden gelezen dat hier een mooi National park was. Er werden twee dorpjes aangeraden, Imantau en Ayirtau, dus wij dachten we gaan eerst naar Imantau. In Astana hadden we gehoord van een soort uber, Yandex. Omdat er geen transport gaat naar Imantau (90 km verderop) bestelden we de Yandex. Maar dan bellen ze je op waar je precies staat. Best lastig als je geen woord Russisch spreekt en zij geen woord Engels. Met google translate vertaalt aan een man of hij ons kon helpen en die heeft de chauffeur te woord gestaan. Deze man wilde gelijk geld, maar dat hebben we geweigerd.. maar hij bleef maar Imantau herhalen en aan iedereen de weg vragen. Hier uiteindelijk aangekomen, waren we echt in de middle of nowhere beland! Geen guesthouse, niks te zien.. oeps.. wij deze man overtuigd (met geld, want dat wilde hij graag) om ons dan maar naar Ayirtau te brengen. Daar aangekomen bleek dat we hadden kunnen kamperen en we hadden de tent en andere spullen op het treinstation gelaten in de luggage room en was er eigenlijk niks van een restaurantje of iets dergelijks. We konden er in een soort bungalow verblijven en de zoon van de eigenaar reed met ons naar een winkel een stuk verderop waar we wat eten konden halen. Resultaat; crackers met kaas en vis hehe. De volgende dag hebben we weer een prachtige wandeling gemaakt en genoten van één van de rustgevende mooie meren in Kazachstan.

Van hier uit zijn we weer terug gegaan naar Astana omdat we een privé tour hadden geboekt naar Korgalzhyn. Dit kwam ons beter uit omdat we anders tot het weekend moesten wachten en hier geen tijd voor hadden in ons drukke tijdschema! Expensive! Maar het was gaaf, een leuke gids Arjun, die ‘good enough english’ sprak naar eigen zeggen en ons met een 4×4 rond heeft gereden door de steppe, langs verschillende meren, waaronder een droog gevallen zout meer, op zoek naar flamingo’s, pelikanen, marmotten en saiga-antilopen. Nu bleek dat het seizoen mei is daar en dat er dan honderden flamingo’s rondlopen, nu hebben we er een stuk of 20 gezien, 1 pelikaan, de woningen van de marmotten, heel veel (roof)vogels en een aantal saiga antilopen in de verte (ziet er uit als een paard met een ronde neus). Deze zijn echter zeer verlegen dus ze liepen keihard weg. Gelukkig hebben we wel tientallen paarden gezien, welke trouwens gegeten worden door de locals… We hebben gegeten bij een Kazach vrouw die goed Duits sprak, heel lief vrouwtje, in haar guesthouse.

Weer teruggebracht naar Astana en daar de volgende dag een trein genomen richting Karaganda, om Karkaraly te bezoeken. In Karaganda met moeite een shared taxi kunnen krijgen naar Karkaraly, aangezien de locals denken dat je duizenden euro’s bezit en een super hoge prijs vragen voor een normale taxi. Hier ook weer in een gastenverblijf terecht gekomen van een Duits sprekende vrouw en daar s’avonds de Banya, Russische sauna, kunnen gebruiken. Erg lekker! In dit gastenverblijf ook de enige toeristen ontmoet waar ik eerder over sprak. De volgende dag weer een prachtige wandeling gemaakt naar devil’s lake, wat helaas vervuild werd door de locals, marmotten en paarden gezien en hierna door het dorp gelopen.

De volgende dag weer teruggereden naar Karaganda en vanaf daar het vliegtuig genomen naar Ust-Kamenogorsk/Öskemen. Een leuke stad waar een paar keer zijn terug geweest omdat het het startpunt was voor de verschillende plekken waar we heen gingen.

Hier bij een locale reisagente onze vergunningen opgehaald voor de bergen. We wilden eigenlijk naar Ridder, dus we hadden maar een paar spullen meegenomen en de rest bij die reisagente gelaten. Toen wij echter een indriver (dat is weer een andere uber) belden, kwamen we in contact met Ruslan, een aardige jongen die goed engels sprak. Wij vroegen hem ons naar het bureau te brengen van Rachmanov springs, omdat Nina had gelezen dat je dit van tevoren moest boeken. We kwamen bij een autodealer uit en wij dachten nou laat maar, dan regelen we dat later aan. Hij was alleen meer doortastend en hij zei laten we het vragen. Het ‘kantoor’ van Rachmanov springs was bij de autodealer aan de overkant! Hier kregen we te horen dat we de volgende dag hierheen konden met een grote 4×4 truck konden voor een goedkopere prijs. De plannen werden dus weer veranderd, we hadden alleen niet zoveel spullen bij ons. Nog hard teruggereden naar onze reisagente, maar helaas dat kantoor was gesloten. De volgende dag een hele dag in deze niet comfortabele truck (we zaten bijna op de achterbank) gezeten om bij Rachmanov springs uit te komen. Hier konden we kamperen, dat was meer binnen ons prijsbudget, maar we konden wel maaltijden bestellen savonds en lekker in de kroeg een biertje drinken. De volgende dag vonden we dat we wel mochten relaxen dus we hebben daar een massage genomen en in een radon bad gezeten. Heerlijk! S’middags samen met Anna, een kazach van oorsprong, maar woont al jaren in Canada de berg beklommen om alvast Mount Beloecha te kunnen zien. Helaas konden we dit niet vinden maar we hebben wel een prachtig uitzicht gehad op het meer van boven.

De volgende dag was het dan zover, we gingen naar Lake Yazevoe lopen. Wij dachten dat dit ongeveer 20 km lopen was. De avond ervoor was het keihard gaan regenen en wij kampeerden, we hebben toen de tent onder een dakje neergezet voor een naar ons idee verlaten chalet. Daar konden we een beetje droog blijven. We begonnen dus laat aan onze wandeling en toen wij direct een lift aangeboden kregen van Alex, die in het park werkte, hebben we deze aangenomen. Het bleek dat de weg naar beneden al 18 km was, dus wij waren blij. Echter toen zijn chauffeur af moest draaien legde hij met google translate uit dat we onze vergunning nodig hadden voor dit meer. En die waren wij vergeten bij Rachmanov springs! Wij moesten dus dezelfde weg weer terug omhoog! Hier kregen we gelukkig weer een lift van 2 bergbeklimmers, tourgidsen, die een familie bij zich hadden. De tassen werden op het dak gehesen en we kwamen weer terug in Rachmanov springs.

Omdat we niet weer in de regen de tent wilde verplaatsen, kampeerden we voor dezelfde ‘verlaten’ chalet terwijl de mensen die ons een lift gaven gingen relaxen in de baden. Wij kwamen ze later weer tegen in de bar en 1 van de jongens vertelde ons dat we in hun voortuin kampeerden! Oepsss.. gelukkig konden ze er om lachen whaha. De volgende dag met vergunning weer vertrokken naar Lake Yazevoe en maar gelijk weer een lift geregeld. Vanaf de weg bleek het ongeveer 3 km lopen te zijn naar het beginpunt van onze wandeling. Hier werden onze vergunningen gecheckt en kwamen we direct in contact met een aantal locals die naar het meer gingen voor een dagje weg. Wij begonnen met onze wandeling. Na een paar km kwam er een auto voorbij en die man bood ons weer een lift aan. Bleek dat onze ’20 km’ vanaf Rachmanov springs helemaal niet klopte want het was nog is 20 km naar het meer toe. Blij met deze lift (ook nog bij de watervallen gestopt) kwamen we nu echt eindelijk bij het meer aan.

Hier kwamen we in contact met iemand van de beveiliging en die vond het niet zo’n goed idee dat wij alleen gingen lopen, omdat de weg slecht zou zijn, we zo Rusland konden binnenstappen zonder het door te hebben en er beren rondliepen. We hebben duidelijk gemaakt dat het allemaal wel ging lukken (we hadden gelezen dat je deze wandeling wel zonder gids kon maken) en na veel over en weer getranslate te hebben lieten ze ons gaan.

Hier hebben we een wandeling gedaan van vier dagen, waarvan het twee dagen geregend heeft. Soms tot onze knieën in de modder, door een soort van moeras heen gelopen, rivieren over gestoken, bergen op en af, gekampeerd in de regen, koud gehad, van nat hout vuur gemaakt (altijd handig zo’n pyromaan bij je te hebben.. oh dat ben ik dus.. hehe) tot aan het eindpunt Kokkol gelopen, de base van Mount Beloecha. Helaas waren veel van de bergen ook in de wolken en hebben we Mount Beloecha niet heel goed kunnen zien, maar het was prachtig! De hele reeks van het West Altai gebergte grenst aan vier landen, Kazachstan, Rusland, Mongolië en China. Vanaf hier hebben we alleen Rusland kunnen zien en ik denk dat we per ongeluk ook in Rusland terecht zijn gekomen… niet opgepakt en geen beren gezien! Dezelfde weg weer teruggelopen en we hoopten via een andere weg weer terug te gaan naar Rachmanov springs maar dit was onmogelijk zonder paarden. De prijs voor de paarden werd weer belachelijk hoog door de gierige Kazachstan mensen dus we zijn toch maar dezelfde weg terug gelopen. Toen wij na vier dagen weer terug waren in lake Yazevoe werden we door een groep Russen uitgenodigd om met ze mee te eten. Vanavond eten we vegetarisch.. oh wat jammer nou haha. Heerlijk gegeten, naar gitaar muziek en gezang geluisterd en dezelfde avond helaas weer gekampeerd in de regen! Geniet van de foto’s!

Volgende keer vertel ik over de laatste anderhalve week in Kazachstan!

Maar nu ben ik lekker aan het genieten bij m’n lieffie in Zuid Afrika!!! Baie bly ek is hier!

Proshchay!!

Hallo allemaal!

Jaja, we zijn weer terug in Nederland! Maar zoals beloofd beschrijf ik nog de drie weken die wij hebben doorgebracht in Laos. In 2012 was ik zelf al in Laos geweest, toen alleen in het Noorden, dus nu zijn we richting het Zuiden vertrokken. Vorige keer was het ook ontzettend goedkoop, zowel accommodatie als eten, maar dat is in 7 jaar helaas veranderd! Prijzen kwamen overeen met Thailand.. en ik kan je vertellen, dat is het niet het goedkoopste Aziatische land!

Met de nachttrein zijn we vanuit Bangkok naar Vientiane gegaan. Omdat Joe begin van het jaar Zuid Afrika niet uit kon komen, omdat hij geen ticket Thailand uit had, hebben we hals over kop deze tickets gekocht. Niet de goedkoopste, maar we hebben een lekker ritje gehad over de grens. Was uiteraard vertraagd, maar aangezien de helft van de personen in de trein de grens over moest, was dit geen probleem. Allebei m’n buurmannen snurkten, dus ik heb niet zo heel goed geslapen, maargoed, we waren weer 650 kilometer verder, de friendshipbridge over en op tijd het land uit.

In de hoofdstad eerst veel moeite moeten doen om beide geld te krijgen, dat is helaas nog niet veranderd, dat je moeilijk kan pinnen daar.. gelukkig allebei genoeg kunnen krijgen door meerdere banken in te lopen met onze backpacks… In de middag gelijk doorgereisd naar Thakhek, waar we heen gingen voor één van onze scooter tours. De busrit er heen duurde 5 uur en was HELL! Een ontzettend arrogante gast die continu riep dat er een wc was waar je op kon, maar dat was zo’n klein hokje dat ik zelfs m’n kont niet kon keren.. en ook riep NO stop.. dus de chauffeur reed 5,5 uur in 1 stuk door zonder te stoppen. Niemand was het er mee eens maar ze durfden allemaal niks te zeggen uiteraard.. toen ik het toch echt zat was heb ik het maar even geregeld dat de chauffeur toch ging stoppen. Heb t zelf maar even met de chauffeur geregeld en het netjes vragen was niet voldoende… iedereen bedankte me en al de mensen in de bus gingen snel plassen langs de kant van de weg. Wat een malloten! En ik zat op de achterbank gepropt met een Franse familie omdat de plekken ook voor geen meter klopten, ik Joe iets meer beenruimte gunde en we de laatste waren die binnenkwamen in de bus. Kijk maar is hoe gezellig we het hadden!

Een dagje rondgelopen in Thakhek, weer een interessante lokale markt bezocht en even naar de lokale kapper geweest. Was omgerekend 2 euro en daarvoor heeft ze een massage gegeven, elke haar die los kon komen, zonder m’n hele hoofdhuid mee te trekken, er uit getrokken en m’n haren netjes geknipt. Denk dat ze in NL alleen wel zou worden ontslagen, want de kam die ze gebruikte om m’n haren te kammen, deed ze telkens in haar eigen haar als ze beide handen nodig had haha.

En toen scooters gehuurd en het bekende scooterrondje gaan rijden. De eerste dag vonden we allebei een beetje saai, en de tour wordt beschreven, als het mooiste wat veel backpackers hebben gedaan in Zuid Oost Azië.. dus ik dacht misschien ben ik een beetje verpest.. maar de andere dagen waren wel erg mooi. Zeker niet het mooiste wat ik ooit heb gedaan in dit deel van Azië..maargoed, meningen verschillen.. De eerste anderhalve dag kwamen we langs veel ‘dode’ bomen die in het water staan. Niet héél mooi, maar wel interessant om te zien! Sommige grotten waren een belachelijk toeristische trekpleister, maar anderen waren weer prachtig. Lekker samen rondgetoerd en genoten van de mooie omgeving. We zijn naar de Konglor Cave geweest, deze is 7,5 km lang en daar ga je doorheen met een bootje.. echt super gaaf om mee te maken. Ook nog een dagje een wandeling gemaakt naar de watervallen, waarvan we gewaarschuwd werden dat er geen water was, maar we toch graag de wandeling wilden doen.. en die was prachtig! Kortom: een aantal gave dagen gehad!

Terug in Thakhek, hebben we hier weer een nachtje geslapen en zijn we de volgende dag richting Pakse vertrokken. Een local bus, die iedere 2 uur stopte, dus ik kon gelukkig naar de wc. Een nachtje in een dorm geslapen in Pakse en de volgende dag vertrokken naar 4000 islands, ook weer geadviseerd door andere reizigers. Eerst met een bus en toen met een ferry naar Don Det, het eiland dat werd geadviseerd. Hier een bungalowtje aan de mekong rivier kunnen bemachtigen, na wat afdingkwaliteiten van mezelf, voor 5 nachten voor een leuk prijsje. Fantastisch te zien hoe de mensen hier vissen en ieder z’n eigen ding doet op de mekong..

We hebben een hele leuke kayaktour gedaan, echt de moeite waard, goed ingedeeld met ontbijt en lunch, entree naar dure watervallen, dit keer kunnen kayakken terwijl er geen hoge golven/sterke stroming was, maar wel door wat leuke stroomversnellingen gegaan waar sommige mensen omsloegen.. wij (door mijn balans uiteraard) gelukkig niet hahaha en waar we de Irrawaddy dolfijnen hebben gezien! Echt super gaaf, zijn dolfijnen met een stompe neus, ze waren helaas te snel voor de foto, maar we hebben de foto in onze gedachte whahaha

Verder hebben we hier vooral gerelaxt, ik ben er nogmaals achter gekomen dat ik een hangmat eigenlijk niet zo lekker vind liggen.. maar dat mocht de pret niet drukken. Wel een keertje met de fiets naar Don Khon geweest, grotere eiland er naast en stukjes gewandeld, over het o zo grote eiland wat wel 2,5 km groot is, lekker gezwommen, aantal prachtige zonsondergangen bekeken met een biertje in de hand (Ivo, bedankt!) en meerdere restaurantjes uitgeprobeerd. Waar Yasmin, het Indiase restaurant, toch echt wel de winnaar was. Ik vind Indiaas eten in andere landen nooit zo lekker, omdat het in India zoveel lekkerder is, maar toen we een kijkje namen in de keuken zagen we een flinke Indiase dame staan, dus mijn vermoedens, toen ik mijn vingers af zat te likken, werden bevestigd.. een echte Indiase, die kunnen zooo ontzettend lekker koken mmm

Zoek de verschillen…

Dit grietje wilde trots haar zusje laten zien… maar toen viel ze in de emmer haha

Omdat we nog wat dagen over hadden, zijn we weer teruggereisd naar Pakse om daar de andere scooter tour te doen die werd geadviseerd, over het Bolaven Plateau, die bekend staat om de mooie watervallen. We hebben eerst 2 nachtjes in Pakse geslapen, omdat je de eerste dag naar een tempel kon, die wordt vergeleken met Angkor Wat in Cambodja, en die is de andere kant op. Deze dag hebben we doorgebracht met Ilse, een NL meid die we al eerder hadden ontmoet in Thakhek.

Joe en ik dachten, we besparen wat geld en gaan op 1 scooter.. maar het was toch niet zo comfortabel om met z’n 2-en op zo’n kleine scootertje te zitten, m’n billen waren het er niet zo mee eens. Dus voor de rest van de tour hebben we allebei onze eigen scooter genomen, met dank aan Yvette, nogmaals super bedankt voor je bijdrage! Zie pics!

We hebben bij een homestay geslapen van Mr Vieng, die zijn eigen koffie verbouwt. Hij heeft ons een kleine rondleiding gegeven over z’n koffieplantage, was interessant, maar niet heel uitgebreid.

Een stuk verderop zijn we ook op advies naar captain hook geweest, een man uit een dorpje die goed Engels spreekt en alles vertelt over het leven van de mensen in zijn dorpje, met het Animis geloof. Zo worden er dieren geofferd als er een kindje geboren wordt of als er iemand overlijdt om de kwade geesten te verdrijven, je mag geen foto’s maken van de volwassenen, want ze zijn bang dat je ze ‘behekst’ met boze geesten. Ze leven echt van de natuur, verbouwen alles zelf en leven heel sober. Toen we de rondleiding kregen ging het keihard regenen dus hebben we met de hele groep geschuild onder 1 van de hutjes die vaak op palen zijn gemaakt.

We zijn nog bij de happy farm stay langs geweest, waar we heerlijke juices hebben gedronken die gemaakt werden van het fruit dat zij zelf hadden groeien. Heel schattig boerderijtje met 1 kas, waar de eigenaar alles trots aan ons liet zien. Joe heeft hem nog uitgelegd en laten zien hoe hij de overmaat aan vliegen kon vangen en daar was hij erg blij mee.

Onderweg besloten we de kleine ‘loop’ te gaan doen ipv de grote omdat het best wel veel rijden was.. later kwamen we echter iemand tegen die we weer hadden ontmoet op Don Det, en die zei dat de watervallen bij het stukje wat we over hadden geslagen de mooiste waren. Omdat ik niets wil missen zijn we een stukje teruggereden en hebben we er een dagje langer aan vast geplakt om deze watervallen te bekijken. Prachtig, goede tip!

Vanuit Pakse hebben we de nachtbus genomen naar Vientiane. Van tevoren hadden we gehoord dat de plekken echt belachelijk klein zijn en je hier met z’n tweetjes niet naast elkaar past en je je ook niet uit kan strekken. We hebben het dit keer wat luxer gedaan en 2 plekken per persoon geboekt. Niet dat het daardoor veel comfortabeler was, als ik schuin lag, dan nog lagen m’n voeten nog in het gangpad, maar dan werden we in ieder geval niet gek van elkaar! In Vientiane eerst de halve stad rondgelopen naar een betaalbare accommodatie, die niet echt gevonden, want die guesthouses zagen er echt niet uit. Voor een klein beetje meer geld konden we een guesthouse boeken die een stukje luxer was en waar je bij de buren gebruik mocht maken van het zwembad! Aangezien het daar 35 graden was hebben we dat dan ook gedaan. Nog een dagje naar het Buddha Park geweest, op zich wel mooi, maar niet heel erg boeiend en s’avonds twee keer de lokale markt bezocht, echt heel uitgebreid, waar ze ook een soort kermis hadden, erg leuk om te zien allemaal! Verder lekker bij het zwembad gelegen en een boekje gelezen en gekletst met een gezellig Amerikaans gezin met een tweeling van 5, super leuke bijdehante kids!

Sinds een week zijn we nu weer thuis, héérlijk. Was de laatste weken het reizen een beetje zat, dus het werd ook tijd om naar huis te komen (om van het geld maar te zwijgen), lekker weer ons eigen eten te koken en gezellig iedereen weer te zien. We hebben het wel koud, dus het mag van ons wel wat warmer worden haha.

Afgelopen week is m’n lieve broertje met zijn grote liefde Annette getrouwd, erg fijn om hier bij te zijn, een mooie dag!!

Wist je dat:

• Die helm me nog steeds hartstikke goed staat?!

• Deze eieren met halve kuikentjes erin nog steeds verkocht worden om op te eten?! Gadverdamme!

• Dit schattige grietje elke keer bladeren kwam brengen naar Joe als cadeautje?

• Haar moeders reactie héél bijzonder was toen ik zei dat het een mooi meisje was?
• Zij haar neus niet mooi vindt, omdat ze een platte neus heeft?!?
• Dat de neuzen van buitenlanders mooier zijn volgens haar?!
• Ze hier autobanden hergebruiken als vuilnisbak?

• Joe zich helemaal heeft aangepast aan de Aziaten?!

• In Laos de koeien ook over het strand lopen?

• Ik denk dat ze niet per se het toilet bedoelen met deze boodschap?

• Dit toch wel de menu kaart is met de meeste fouten?! En ik heb er toch weer aardig wat gezien de afgelopen maanden?

Tot snel allemaal!!

Sawadeekaa!!

Ja ja, iedereen wist het natuurlijk al, maar zoals beloofd beschrijf ik ook nog even hoe m’n Divemaster cursus verlopen is…  Wat ik eerder al beschreef, is dat het niet zo makkelijk is gegaan..

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik een hele gezellige periode heb gehad bij Impian Divers op Koh Tao. Gezellige instructeurs, de één nog gekker dan de ander en nog een aantal hele leuke Divemasters in training. We zijn een paar keer wat gaan eten samen en nog een keertje gezellig gefeest. Maar ik kwam natuurlijk voor het behalen van m’n Divemaster, die ik uiteindelijk met bloed, zweet en véél tranen heb binnengesleept..

Ik heb gekozen voor de IDD opleiding, dan krijg je theoretische les van één van de instructeurs. Dan kan je daarna voor jezelf het hoofdstuk leren en een toets maken. Jemig wat een info en véél werk! Vooral omdat je ’s ochtends vaak theorie hebt, ’s middags gaat duiken en dan ’s avonds eigenlijk te moe bent, maar dan je theorie moet leren. Je kan het in 4 tot 6 weken behalen, dus er staat niet teveel druk op, maar ik ben en blijf toch een beetje een perfectionist, dus heb het mezelf waarschijnlijk soms wat moeilijker gemaakt dan nodig. Daar komt bij, dat het navigeren boven water voor mij al een probleem is, en het onder water niet veel makkelijker ging! Ik heb een aantal extra duiken mogen maken om Willem, een vriend van de eigenaar Rob, te navigeren onder water. Hij kon er gelukkig om lachen als we de dive site helemaal niet konden vinden.. oeps.. Ik daarentegen vond het niet zo grappig, dus ben geen andere mensen gaan rondleiden onder water, want ik vond de verantwoordelijkheid te groot…

Daar komt bij dat er van je verwacht wordt dat je bootmeester bent, als je je divemaster behaald hebt. In training kan je daar vast mee oefenen. Je bent dan verantwoordelijk voor waar iedereen zit op de boot, kijken of we veilig weg kunnen varen en aan kunnen leggen en dat kan nogal eens chaotisch verlopen….Ik heb respect voor de instructeurs, hoe zij kunnen werken als elke dag op de laatste minuut anders kan verlopen, doordat er op het laatste moment iemand binnen kan lopen, die in de middag wil gaan duiken b.v., maar denk niet dat het wat voor mij is. Het gaf mij teveel stress en weet nog niet zeker wat ik op dit moment wil met m’n behaalde papiertje. Ik vind het duiken nog steeds super tof, dus misschien blijf ik wel gewoon Fundiver om te genieten van de prachtige onderwaterwereld. Of ik ga ergens op een kleine duikschool werken en misschien denk ik er volgend jaar wel anders over. Time will tell.. Maar: Divemaster in the pocket!!

Gelukkig was toen eindelijk Joe daar! Begin feb is hij me komen vergezellen in Koh Tao, hij is nog een dagje mee geweest op de boot om te snorkelen, we hebben samen lekker het eiland rondgetoerd op de scooter, gesnorkeld tussen de haaien, heerlijk gegeten, biertjes en cocktails gedronken en natuurlijk héél veel drukkies en kussies gegeven hihi

Hij is ook nog twee slangen tegen gekomen bij ons appartementje voor de deur…

Twee weken later zijn we samen met de ferry en bus richting Khao Sok National Park vertrokken, op advies van Marij, super goede tip, tnx wijffie! We hebben eerst net buiten het park overnacht en via monkey mansion, heel leuk guesthouse, een nachtsafari geboekt. Met een gids ongeveer 2 uur door de jungle gelopen, echt ontzettend gaaf! Ook héél gaaf dat deze gids echt super goede ogen heeft voor de dieren, hij zag bijvoorbeeld een wandelende tak hangen, waarvan wij gewoon gedacht hadden dat het een tak van de boom was..

Het dorpje waar we verbleven heet Ban Sop, het dorpje van de doden, als gevolg van een dodelijke epidemie, die in 1944 was uitgebroken. Nu was er gelukkig niks meer van te merken.. Nog naar een klein marktje geweest en een tempel waar alle apen net na zonsondergang langs komen omdat ze gevoerd worden door de locals..

De dag erna zijn we meegegaan met een tour naar het park. Wij willen het liefst alles zo cheap mogelijk doen, maar het was eigenlijk niet te regelen om het zelf te doen, achteraf gezien was dat ook duurder geworden, dus dan maar een keer een tour. 1 nacht, 2 dagen, want meer werd echt een beetje te prijzig. Khao Sok is echt zoooo mooi! Het park heeft een oppervlakte van 739 km², waarin het alleroudste, altijd groene regenwoud ter wereld ligt, een prachtig blauw meer, omringd met kalkstenen bergen en grotten. Gezwommen in het meer en in een kleine houten, drijvende bungalow geslapen, met boottochten zowel de zonsondergang als zonsopgang gezien, wat spelende aapjes bekeken en genoten van de rust! Er zat ook nog een wandeling inbegrepen naar een mooi uitkijkpunt, deze wandeling was nogal een fiasco, omdat de jonge gids het liefst naar boven rende, ons dus geen tijd gunde om foto’s te maken van het regenwoud waar we doorheen liepen en toen ik hem er op aansprak alleen zei; No English! Alhoewel Joe en ik echt wel wat gewend zijn, was de wandeling echt niet voor iedereen geschikt, zeker niet rennend! Dat was dus een beetje jammer, maar dat mocht verder de pret niet drukken… zie pics!

Hierna hebben we weer een advies opgevolgd, nu van de eigenaar van het guesthouse en naar het kleine Koh Chang vertrokken (tegen de grens van Myanmar). Eerst een dagje in Ranong doorgebracht, héél anders dan de rest van Thailand, totaal niet toeristisch en super vriendelijke mensen. Uiteraard een coffeeshop bezocht (Joe zei laatst dat hij, normaal als hij reist, eigenlijk niet zoveel koffie drinkt.. hehe oeps.. ik normaal niet zoveel bier, dus de ‘slechte gewoontes’ heffen elkaar weer op.. of juist niet?!) en een leuke markt. Ook ontzettend duur geslapen voor 4 euro per nacht! Gaat hard hier hoor (en dan nog zonder geld terug komen oepss).

Vanaf Ranong zijn we met de ferry richting Ko Chang gegaan. We hadden van tevoren contact opgenomen met het guesthouse Green Banana, en ik moest hem bellen als we de ferry op zouden stappen. Zo gezegd zo gedaan, dus voordat we de ferry op gingen, hem gebeld en m’n mobiel aan de vrouw van de tickets gegeven. Okay, dat ging goed komen, we werden bij hem op het strand afgezet. Nog nooit meegemaakt zo iets. We kwamen aan en we moesten overstappen op een piratenboot, hierna weer op een klein bootje en zo werden we 1 voor 1 naar het strand gevaren. We waren bij de piraten beland! Alles in piratenthema, echt TE grappig! We mochten een boomhut uitzoeken waar we de komende nachten zouden verblijven. Er was op dat stukje strand dan ook weinig te beleven, het snorkelen zou volgens een Duitser, die er al langer was, niet mooi zijn en het strand was zwart (waarschijnlijk olie aangespoeld of zoiets). Eerst dacht ik shit, is dit dan wel een goed idee geweest? Snorkelen zou volgens het advies dat we gekregen hadden namelijk prachtig zijn.. en ik had een parelwit strand met een helder blauwe zee verwacht.. Maar het bleek uiteindelijk heerlijk te zijn, gelukkig! We zijn een keertje naar het Noorden gelopen, in anderhalf uur kwam je bij het centrum terecht, we kwamen er achter dat je op sommige plekken wel heel mooi kon snorkelen (maar dat het zicht dus op veel stukken slecht was), we hebben gekayakt naar een prachtige snorkelplek (de weg terug tegen de golven in), dus dat was best moeilijk.. voor mij, want Joe zat natuurlijk met z’n handen in z’n nek niks te doen en commentaar te geven whahaha, een keertje met een bootje mee gegaan de andere kant op en weer teruggelopen en verder lekker gerelaxt, boekje gelezen en samen yoga gedaan. Wat ook super gaaf was, als je na zonsondergang de zee in ging en met je armen heen en weer zwaaide onder water, kwamen er allemaal lichtvonkjes van af die veroorzaakt werden door het plankton (wat je overdag lelijk bijt en dan is het behoorlijk irritant) maar ’s avonds is het dus prachtig!

Na een klein weekje relaxen zijn we richting Bangkok gegaan, omdat we daar een trein hadden geboekt richting Laos. Dit betekende een speedboot, een songthaew, een bus, een nachttrein en een tuk-tuk om op Koh San Road uit te komen. Hier bleven we twee nachtjes en hebben we ’s avonds weer afgesproken met Marita en Dewald, het Zuid Afrikaanse stel dat ik op het begin van m’n reis had ontmoet. Was erg gezellig en Joe kon weer even lekker in z’n eigen taal gesels! Helaas zijn we vergeten foto’s te maken… maar wel een paar foto’s van het straatleven in Bangkok..

Vanaf hier de nachttrein genomen naar Laos, waar we drie weken zijn gebleven. Het blog hierover schrijf ik waarschijnlijk als ik in Nederland ben. Had nu even wat tijd over omdat we de hele dag op een bus moesten wachten naar Vientiane, waar ik nu langs de rand van het zwembad de rest zit te typen. Ik heb een heeeul zwaaar levuh!!

Wist je dat:

• Wij nog steeds lol hebben om hoe de Aziaten Engelse woorden spellen?!

• We hier heel goed naar hebben geluisterd?!

• Ik na het lezen van dit bord zo in het water ben gesprongen?

• Hagedissen en salamanders hele verschillende dieren zijn?
• Hagedissen reptielen zijn, de huid bedekt is met schubben, welke beschermt tegen uitdroging en meestal vijf tenen en nagels hebben?
• Salamanders amfibieën zijn, dat betekent dat ze zowel op land als in het water leven, een dunne huid hebben zonder schubben, de huid vochtig blijft en ze vier tenen hebben en geen nagels?

• Dit dus hagedissen zijn?
• Joe het verschil niet zo goed wist, dat ik het daarom maar opgezocht heb?! Hihi
• Het nog steeds goed geregeld is met de elektriciteit in Azië?!

• Deze man zijn werk erg serieus neemt?!

• Dit illegale gebeuren ook heel serieus wordt genomen op Koh San road?

• Er 5 meter verder op dit aangeboden wordt?!

Lah Gorn! Héél snel, want over een paar dagen zijn we weer thuis!!

Mingala ba!!

Zooo daar ben ik dan weer, als beloofd, met m’n derde blog over m’n reis in Myanmar. LET OP: Joe was toen dus nog niet bij me! Maar omdat sommige mensen hem erg missen in m’n blogs, laat ik even zien wat hij doet als ik een blog aan het typen ben….

Foto’s maken voor m’n volgende blog hahaha

Ik heb 1 nachtje geslapen in Mandalay voordat ik met de bus verder ging naar Bagan. Omdat ik wat tijd over had, heb ik hier een local haircut genomen. Je haar wordt dan gewassen op een ligstoel (veel relaxter dan het wassen in zo’n stoel in NL!) en ze hebben goed hun best gedaan. Met z’n 2-en gingen ze los op m’n haar en er kwam uiteindelijk een leuk kapsel uit! En dat voor omgerekend een euro hehe. En ik heb de ritsen in m’n tas laten maken voor ook ongeveer een euro, 3 nieuwe ritsen. Heerlijke prijzen hier!

De busrit naar Bagan leek eerst een hel te worden, omdat ik niet de plek had gekregen waar ik om gevraagd had (geen beenruimte voor 5 u is best oncomfortabel) maar omdat ik aangaf in de bus dat het niet klopte, ruilde een vriendelijke man zijn stoel met me en kon ik voor op de plek zitten waarvan ze me beloofd hadden dat ik zou zitten (hij was een stukje kleiner dan mij..)

In Bagan heb ik ingecheckt in Ostello Bello, een ontzettend toeristisch hostel (was het enige wat betaalbaar was daar en nog was een dorm duur! ) en zoals beschreven in een vorig blog heb ik een ontzettende hekel aan dorms.. soms is het even niet anders. En ik dacht met oud en nieuw is het leuk want daar was de party to be voor New Year’s Eve… ik dacht, dan kan ik daar feesten met leuke mensen en dan zo m’n dorm bedje in rollen s’nachts hehe. Maar dat was de volgende dag in de avond, ik heb eerst deel genomen aan een gratis e bike tour, georganiseerd door het hostel, je moet dan wel voor je eigen e bike zorgen, maar je gaat met een gids langs de belangrijkste tempels (Bagan heeft er meer dan 2000!!) en dan geeft hij uitleg daar over. Hij vraagt wel om een fooi omdat hij niet betaald wordt (niks is gratis haha). Ik had een e bike die er telkens mee op hield en toen werd er een andere gebracht, dat is dan wel weer handig hihi. Een e bike is trouwens gewoon een soort scooter, gaat alleen wat langzamer.. ik dacht dat ik in de bloedhitte (40 graden overdag) moest gaan trappen, maar dat viel gelukkig mee. Was verder een leuke tour in een gezellige, grote groep.

En s’avonds een super gezellige avond gehad met de andere backpackers op het dakterras om het nieuwe jaar in te luiden. Een chinees meisje uit m’n dorm wilde eigenlijk eerst gaan slapen maar werd toch wel een beetje aangestoken door m’n enthousiasme, die ging mee en ging om kwart over 12 naar bed haha. Maar wel super gezellig mee gehad, we kwamen nog twee Duitsers tegen, waarvan 1 met z’n vader die geen woord Engels sprak maar met z’n allen kwamen we er toch uit. Gezellig biertjes gedronken, het ontzettend uitgebreide vuurwerk bewonderd (na 10 vuurpijlen was het over) en daarna nog een tijdje staan dansen. Kortom een gezellige avond!

Hierna lopen de dagen een beetje door elkaar heen, maar ik heb zelf nog rondgereden op de e bike om nog meer tempels te bezoeken, een mooie zonsondergang bekeken met nog een tiental toeristen vanaf 1 van de tempels waar dit nog wel mag, een ansichtkaart gekocht van een schattig ventje voor m’n lieve tante, lekker gegeten (meestal met wat anderen uit het hostel), cappuccino gedronken, massage genomen, meegegaan met een sunset cruise, daar weer met een gezellig groepje wat gedronken en lekkere snacks gegeten en genoten van een prachtige zonsondergang, nog een middagje met Nicola (van de hike in Hsipaw) doorgebracht en een zonsopgang bekeken met 2 jonge gasten uit Australië (illegaal een tempel opgeklommen om half 6 s’ochtends). Ik ben normaal niet van de zonsopgang, véél te vroeg, maar als je het ergens wilt doen, kun je dit het beste in Bagan doen, als al de luchtballonnen over je heen vliegen en de zon opkomt achter de prachtige tempels! Kortom een aantal super leuke dagen gehad in Bagan!

Hierna ben ik terug gegaan met de bus naar Mandalay en heb ik daar de laatste dagen in Myanmar doorgebracht. Vanuit het hotel kon je gratis fietsen huren (oh toch nog iets gratis hehe) en daar heb ik uiteraard als gierige Hollander gebruik van gemaakt! Een aantal tempels en monasteries bezocht, door de armere straatjes heen gefietst, kennis gemaakt met de locals, de U Bein bridge bezocht (met ruim 1,2 km de langste teakhouten brug ter wereld), de zonsondergang bekeken op Mandalay Hill en daar in contact gekomen met een jonge Novice (kunnen later monk worden als ze willen). Zij lopen daar allemaal rond omdat ze Engels willen leren en spreken de toeristen aan. Heel interessant om te weten te komen dat deze jongen eigenlijk geen Novice meer wil zijn, maar het nog doet uit respect voor z’n ouders. Ontzettend aardige, jonge gast van 20 die liever wil feesten met z’n vrienden maar daar straks weer de tijd voor gaat nemen!

Ook nog met een bootje een tochtje gemaakt richting Mingun, waar je echt terug gaat in de tijd, erg leuk om te zien, waar de taxi’s karren zijn die voorgetrokken worden door koeien! Ik heb gewoon lekker rondgewandeld, weer wat tempels bezocht en kennis gemaakt met de locals!

Toen was het tijd om naar Bangkok te vliegen om op Koh Tao m’n divemaster opleiding te gaan halen! Gelukkig kon het, want tropische storm Pabuk wilde nog roet in het eten gooien.. maar de schade in Koh Tao viel gelukkig mee en de dag voordat ik gepland had om te gaan, gingen er gelukkig weer boten die kant op! Hier over in het volgende blog weer meer! Nu weer genieten samen met Joe!

Wist je dat:

– Deze waarzegger je toekomst voorspelt door z’n eigen bloeddruk te meten?!

– Toen hij mij aansprak of ik m’n toekomst wilde weten en ik zei: No sorry, I live in the present moment, hij me héél verbaasd aan keek?

– Dit de wist je datjes waren omdat ik er niet meer heb?! hihi

Twa me!!

Mingala ba!!

Zo daar ben ik dan weer, als beloofd met een volgend blog over Myanmar.. Ik zal ‘m proberen wat korter te houden als de vorige keer… proberen hè… hihi. En met super veel foto’s!!

Met de nachtbus richting Kalaw gegaan, omdat je vanaf daar gave trekkings kan doen…had dit al gelezen en ook gehoord. Op het internet kwam ik op tripadvisor Robin z’n foto tegen, en die werd geadviseerd door meerdere mensen. Net voor zonsopgang kwam ik in m’n guesthouse aan en ik kon gelukkig gelijk een kamer krijgen. Het was te bewolkt voor de zonsopgang, dus heb ff een paar uurtjes slaap meegepakt (was niet echt gelukt in de nachtbus).

Die dag heb ik rondgelopen in Kalaw, een klein schattig stadje met een gaaf marktje, mooi uitkijkpunt en weer een aantal pagoda’s.

Robin (geboren in India) bleek de gids te zijn die bij het guesthouse hoorde, dus ik dacht dat is top! Hij vroeg wel meer geld dan de anderen, maar beloofde erbij dat hij dan ook naar de medicijnman ging en we bijna geen andere toeristen tegen zouden komen omdat hij alternatieve routes nam. Ik had gelijk een goed gevoel bij hem dus heb het gedaan. Was wel de vraag of we de volgende dag konden gaan want hij had meer mensen nodig. Twee NL meiden en een frans stel sloten zich aan, dus we konden op pad!

In drie dagen een wandeling van ongeveer 65 km van Kalaw naar Inle Lake, door rijst/chili/groenten velden, dorpjes, jungles, dirt roads.. waaaauuuww wat een ervaring! En s’nachts sliepen we in homestays, bij mensen thuis die ons behandelden alsof we van het koningshuis kwamen, zulk heerlijk eten maakten ze. Vaak al s’middags begonnen, omdat ze maar 1 grote pan hadden op een vuurtje.. ongelooflijk hoeveel ze op tafel toverden. Je grote backpack werd al doorgestuurd naar het guesthouse in Nyaungshwe, de plek waar je heen loopt (dorpje bij Inle Lake) dus met maar weinig bagage op je rug, genoten van alles! En zoals beloofd, langs de medicijnman geweest, die zelf een beroerte heeft gehad, en 1 kant niet meer kan bewegen. Maar hij heeft wel een ketting ingezegend die ik bij hem heb gekocht voor omgerekend een euro. Hele bijzondere, mooie ervaring. Schattige kindjes onderweg tegengekomen en gelukkig bijna geen andere toeristen. We hebben ook de beetlenut geprobeerd, gatver, wat ranzig! Aangekomen bij Indein, hebben de NL meiden, Maddy en Vera, alvast een boottocht gemaakt omdat zij minder tijd hadden. Ik ben met het franse stel naar een tempel gegaan en met de ferry overgevaren naar Nyaungshwe, met een paar stops onderweg, waar ik snel een einde aan heb gemaakt, omdat je anders weer extra moest betalen, de fransen er geen zin in hadden en ik toch die boottocht nog ging doen.. werd direct geaccepteerd, dat zou in India toch iets anders gaan hehe

In Nyaungshwe op 24/12 in m’n hotel ingetrokken met een master bedroom en ontbijt in de zaal voor m’n kamer.. hoe blij kan je zijn met zo iets simpels. Ook m’n was kunnen doen en s’avonds wat gegeten met de NL meiden. Afgesproken om de volgende dag met z’n 3-en rond te gaan fietsen rondom het meer en naar de winery te gaan! Wat een kerstcadeautje mmm en het fietsen was ook top haha. Super leuke rit.. na ongeveer een half uur brak de ketting van Vera haar fiets af.. baluh! Dus ik bedacht dat we deze wel konden laten maken door een local. Een jongen van een klein zaakje hielp ons vriendelijk, maakte de ketting en was helemaal zwart erna.. we rijden de hoek om en de ketting breekt weer! Toen maar het hotel gebeld (waar ik verbleef hadden we de fietsen gehuurd) die vroeg of een local uit wilde leggen waar we precies stonden en een half uur later werd op een scooter de fiets gebracht, de jongen achterop had de fiets in zn nek liggen haha. Ergens halverwege zijn we met een ferry het meer overgestoken, was ook héél leuk en m’n afdingkwaliteiten kwamen daar weer goed van pas!

En daarna dan lekker wijn geproefd, lekkah! Omdat de shiraz zo lekker was, hebben we hier nog een flesje van gekocht en bij de zonsondergang opgedronken. Héérlijk! Helaas moesten de meiden net voor de zon onderging al weer weg, omdat ze de nachtbus naar Bagan hadden. Er zaten nog best wel wat mensen van de zonsondergang te genieten, waaronder een turkse jongen die de meiden overdag al tegen waren gekomen. Daar heb ik uiteindelijk wat mee gegeten en we zijn nog even naar de kerstparty geweest in 1 van de hostels. Hij zei dat het net leek alsof we onze dochter in de gaten aan het houden waren, zo’n kinderparty was het haha.

De volgende dag ben ik (ook door m’n hotel georganiseerd) met de boottocht meegegaan over Inle lake heen, speciaal georganiseerd voor mensen alleen of stellen. Was super toeristisch maar ook super leuk! Je ziet hoe de mensen in bootjes leven op het water, maar als toerist word je vooral naar de trekpleisters gebracht (sigaren/naaifabriek/long necks) om je maar wat te kunnen verkopen. Weer een tempeltje bezocht en de vissersmannen bekeken op het water. Speciaal voor de toeristen, roeien deze ‘beenroeiers’ over het meer heen en houden hun handen vrij van de visnetten. Wij hebben al snel gezien dat er op deze manier eigenlijk niet meer gevist wordt want de andere vissers zag je wat verderop de vis vangen met een net hihi. Maar wel leuk om te zien. Ik kwam op ons bootje in contact met Anna, een gezellige Amerikaanse, en we spraken af om s ’avonds een ‘kerstdiner’ te houden omdat het leuk klikte en we beide ons zelf zielig vonden als we geen partner hadden om mee te dineren haha. Lekker en gezellig gegeten!

Omdat ik het toch al gezellig had gehad met de kerst heb ik besloten om tweede kerstdag in de bus te spenderen. Ik ging op weg naar Hsipaw (spreek uit als: Siepaw) om alwéér ja ja, je raadt het al, een hike te doen. Deze bus bleek een kleine minivan te zijn waar ik doorheen geschud werd, was niet echt comfortabel om ong. 8 uur in te spenderen. Maargoed, de gezelligheid met kerst had ik toch al gehad haha. In de bus kwam ik Nicola tegen, een leuke engels vrouw, die ook wel mee wilde met de hike. We zaten beiden op een andere plek en hadden een ander budget, maar ze was wel blij dat ik het allemaal vrij goedkoop had kunnen regelen hehe. Hier dus weer een hike gedaan de bergen in. Dit keer wel maar 1 nacht, maar door een prachtige omgeving! De gids was dit keer een jonge jongen, die ons van het dorpje beneden naar het dorpje bracht waar zijn ouders nog wonen. Hier weer super gastvrij ontvangen en heerlijk gegeten. We kwamen precies op de dag aan dat alle bevolking uit het dorp bijeen was, omdat ze samen met de monniken de kwade geesten uit het dorp aan het verwijderen waren. Toch een veilig gevoel dat er die nacht geen geesten ronddwaalden hehe. En prachtig om alle mensen uit het dorp bij elkaar te zien in de traditionele kleding samen met alle kindjes! Er was ook een man mee uit Israël, een hele aparte man die er van overtuigd is dat iedereen op de wereld een hekel heeft aan zijn land en bewoners. Heb even duidelijk gemaakt dat deze bewoners zich ook soms wel erg aso gedragen in plekken als India en Nepal, zijn smoes was dat dit de moslims waren… ach tja. Ik heb hem geholpen met z’n guesthouse te boeken in Cambodja via agoda en daar was hij me eeuwig dankbaar voor. Denk niet dat het zijn idee veranderd heeft ben ik bang… De tweede dag liepen we naar beneden naar Hsipaw terug, onderweg nog heerlijk gezwommen in een mooie waterval.. super mooie tocht!

Omdat ik de vorige trein zo leuk vond heb ik er voor gekozen om weer een lange trein te nemen van Hsipaw naar Mandalay. Ik wilde ook wel een keer wat luxer, Nicola ging in de upperclass (had haar hotel voor haar geboekt maar kon dat helaas niet voor mij doen) en toen ik aankwam op het station was er helaas geen upperclass mee. Nou ja dan maar ordinary, ben wel wat gewend.. dacht ik! Jeeeetje daar ben ik echt door elkaar geschud! Bloedheet en echt gewoon minder comfortabel dan de vorige trein. En ik had vooral honger! Ze kwamen hier dus niet continu rondlopen met eten, de snacks raakten op.. dus ben af en toe uitgestapt bij een station om wat te eten te halen. Want veel weten wat er gebeurd als aaltje laag in haar bloedsuiker zit….. Maar met het treinkaartje had ik wel een levensverzekering aangeschaft voor ongeveer 10 eurocent hahaha. We zijn nog over het Gokteik viaduct heen gereden, bijna 700 meter lang, en de hoogste brug in Myanmar. Omdat we zo langzaam gingen, hadden we de tijd om foto’s te nemen. Vooral op het viaduct een prachtige omgeving!

Dit keer heb ik maar 1 nachtje geslapen in Mandalay omdat ik graag in Bagan oud en nieuw wilde vieren. Daarover in het volgende blog meer, heb nu weer een week beschreven. En niet te lang, toch?!

Twa me!!

Mingala ba!!

Ik ben al weer anderhalve maand in Thailand, maar heb nog steeds geen blogs geschreven over Myanmar. In de tussentijd heb ik eindelijk m’n divemaster af kunnen ronden na bloed, zweet en véél tranen… Hierover in een ander blog meer..

Maar nu eerst; Myanmar, land of the smile!!

Wat?! Dat was toch Thailand?! Nou daar ben ik het niet mee eens! De meeste mensen in Myanmar zijn super vriendelijk, lachen super vaak naar je en roepen continu hellooo of mingalabaa! Ik vind het eigenlijk te vergelijken met India, maar de mensen zijn meer bescheiden. In India willen ze 30x per dag met je op de foto en in Myanmar 1x in de 3 dagen. En dan zijn het meestal jonge meiden, niet zoals de vieze mannetjes in India haha. Een aantal spreekt vrij goed Engels, maar er is nog wel wat verbetering in te brengen.. misschien kunnen we daar Engelse les gaan geven…! Een prachtig land, met duizenden pagodas en super veel boeddha’s, ik keek af en toe m’n ogen uit en dat voor iemand die al aardig wat Aziatische landen heeft bezocht! Ik vertel nu even (in het kort hihi) wat ik de eerste week heb meegemaakt in Myanmar. Ik verdeel de maand dec. maar even over meerdere blogs want anders is het echt teveel…

In Thailand had ik nog snel een vliegticket het land uitgeboekt, omdat ze hier moeilijk over zouden doen bij de grens. Nou nee hoor, het leek wel alsof ik op de koffie was hier, zo aardig waren ze. Je moet wel een foto maken, ze hebben nooit om het ticket gevraagd en ik kon zo verder lopen de brug over.. Dan stap je opeens een ander land binnen!

Ik vond het gelijk al India in het klein, mensen waren meteen heel vriendelijk en na een tijdje wachten (lees: anderhalf uur) konden we dan toch eindelijk naar Mawlamayine vertrekken, mijn eerste plek in Myanmar. Ik zat met een leuk stel in de shared taxi (normaal zit je daar met z’n 5-en in, maar hij kon geen andere mensen krijgen) en dat was maar goed ook, want die vent reed echt als een malloot! Waar je normaal 4,5 u over doet, hebben wij in 3 uur gedaan. Wow, a world record! zei de man in het guesthouse. En in die 3 uur heeft de chauffeur nog z’n beetlenut gekocht, paar kipsateetjes, aantal telefoongesprekken gevoerd en 3x gestopt waar ik mijn paspoort moest laten zien. Hij reed zo hard in de bergen, dat het meisje naast me moest spugen.. heb haar nog een keelsnoepje aangeboden, waar ze een uur later nog op zat te zuigen.. it’s delicious! Hehe. Het ging zo snel dat ik er niet eens over na hoefde te denken of ik misschien niet moest plassen.. elk nadeel heeft z’n voordeel! Toen ik onderweg zei, dat het net leek alsof ik in een racespelletje zat en hij de beste was, moest hij hard lachen. Toen ik hem vertelde dat hij de gekste chauffeur ooit was, lag hij helemaal in een deuk. Ik denk dat de beetlenut (vaak met opium, al zeggen veel locals dat het illegaal is) hem een tikkeltje gek maakt…

In Mawlamayine de eerste dag rondgelopen en wat pagodas bezocht. Hier nog uitgenodigd door een monnik die mij wel zijn monastery wilde laten zien. Één van de pagodas had zelfs een lift! Nog nooit meegemaakt! Diezelfde pagoda was, kort daarvoor, voor de helft ingestort, halve bovendek naar beneden gekomen…

Elke avond voor de deur een massage gehad van een Birmees, geboren in India, hij vond het uiterst interessant dat ik Hindi sprak, toen ik er echter achter kwam dat ik de eerste avond teveel had betaald, heb ik hem hier ook op aangesproken in het Hindi.. (was omgerekend gewoon 60 eurocent teveel!! Dat accepteer ik natuurlijk niet whahaha) en toen kreeg ik zelfs een gratis massage. Vond het de laatste dag toch wel weer zielig dus toen heb ik hem weer een beetje meer gegeven.. zo ben ik dan weer wel..

De volgende dag kwam Martina, een meid uit Zwitserland naar me toe om samen een scootertje te huren en naar Ogre Island te gaan.. nou dat leek me wel wat.. super gezellig gehad en mooie dingen gezien. Een ‘pijpfabriek’ ja diegene waar je uit kan roken!, naar een hele grote reclining buddha geweest (180 meter lang en 30 meter hoog!) waar ze nog een nieuwe naast aan het bouwen waren. Je kon er ook in lopen, maar dat was heel apart, allemaal bloederige beelden van mensen die vermoord werden op de meest gruwelijke manieren. Daar zijn we maar weer snel weggegaan haha. Verder lekker rondgetoerd en vriendelijk begroet door alle locals. Voor omgerekend een euro een lekkere lunch gehad, het ging wel snel hoor met m’n geld daaro!

De volgende dag ging Martina met de bus naar Hpa-an (uit te spreken als Paa-an) maar ik wilde de boot nemen. Voor de zekerheid nagevraagd of er wel een toilet was op de boot, ja zeker weten die was er… eeehm nee!, dus heb ‘m behoorlijk zitten knijpen in een boottocht van 6 uur.! Gelukkig stopten we onderweg nog even bij een monastery en ben ik, aangekomen op de pier in Hpa-an, naar de overkant gerend en bij mensen thuis (ik dacht dat het een koffieshop was) naar de wc gegaan. Ze moesten er erg om lachen en ik heb een aantal keer diep gebogen om ze te bedanken! De boottocht was gelukkig prachtig, dus ik heb wel afleiding gehad!

In Hpa-an samen met Martina weer voor twee dagen een scootertje gehuurd. De eerste middag al naar twee grotten geweest, waarvan één de batcave. Heel gaaf, dan komen rond zonsondergang miljoenen vleermuizen de grot uit, om te gaan eten in de bergen. Heb zulk soort spektakels al eerder gezien, maar het blijft gaaf! En omdat de cave bij de brug in de buurt zit, waar behoorlijk wat verkeer overheen rijdt.. staan er een paar locals op grote plastic containers te slaan, zodat de vleermuizen niet richting de brug vliegen (om de vleermuizen maar ook de mensen te sparen!).

De volgende dag zijn we met de scooter richting Mt Zwegabin gereden, een berg met een klooster er boven op. Geadviseerd door een lokale gids en dit was meer dan de moeite waard! De berg is 725 meter hoog en te beklimmen door véle trappen te nemen… Vroeger mocht je nog in het klooster blijven slapen, maar omdat er één of andere toerist naar beneden is gesprongen van deze berg, mag dit niet meer… Wij hebben ‘m in anderhalf uur beklommen en erg genoten van het prachtige uitzicht!

Was alleen wel verboden voor Duitsers daar..hahaha

De volgende dag met de scooter naar andere grotten gereden, ontzettend leuk, door rijstvelden en door de prachtige natuur. Voor 1 grot, ging je via een schattig verlichte gang naar de andere kant en dan kon je aan het einde een bootje nemen, om via een omweg weer teruggebracht te worden naar de ingang. Niet geschikt voor de mensen met claustrofobie, want de grot waar we doorheen moesten met het bootje was niet héél ruim.. Nog naar een tempeltje geweest bovenop een hele bijzondere rots en een armbandje gekregen van een monnik, die ik drie dagen geleden pas afgeknipt heb omdat deze nu toch echt uit elkaar viel.. Paar gave dagen gehad!

Hier vandaan ben ik, dit keer met een busje, weer teruggereden naar Mawlamayine, omdat ik graag de slowtrain richting Yangon wilde nemen. Lees: sloooow! 10 uur durende treinrit over 300 km.. maar super gaaf! Op die manier zie je alles op je gemak, komen ze ongeveer elke tien minuten met heerlijk eten of drinken langs, wat ze met gemak op hun hoofd balanceren in de nogal ‘hobbelige’ trein en komen bij elk station kinderen aanrennen die met z’n allen duiken naar de snoepjes die de locals uit de trein gooien. Na 5 uur was het gedaan met de rust en stroomde de hele trein vol met super veel locals (Martina stapte daar ook op) die bij de golden rock vandaan kwamen. Ik heb er voor gekozen om daar niet heen te gaan omdat de accommodatie nogal duur was en je er als vrouw niet echt in de buurt kon komen (is heilig, omdat de rots overeind gehouden zou worden door een haar van boeddha, was volgens Martina wel erg interessant). Ik heb door de locals die binnenstroomden wel met gezellige lokale meiden kunnen kletsen, waarvan er 1tje goed engels sprak en we aan elkaar allemaal vragen hebben kunnen stellen over de verschillen in Myanmar en Nederland (dat zijn er uiteraard behoorlijk veel!). Kortom m’n ogen uitgekeken, super veel foto’s gemaakt en blij dat ik deze (langzame) rit gedaan heb.

In Yangon een paar nachten in een dorm geslapen omdat een privékamer daar erg duur was (accommodatie is een stukje duurder als eten en vervoer) en er voor de zoveelste keer achter gekomen dat in een dorm slapen ECHT niks voor mij is. Als ik andere backpackers sprak in de tijd erna moesten ze erg lachen als ik vertelde; I really hate dorms, from the bottom of my heart! Ik had expres een only female dorm uitgekozen (Martina lag in een mixed) omdat je dan minder kans hebt op snurkers. Nou helaas, vrouwen kunnen toch ook snurken! En toen er ook nog is een griet een vent had meegenomen midden in de nacht, was ik er echt klaar mee. Als je met je vingers knipt ben ik wakker, dus toen ik een mannenstem hoorde, heb ik er wat van gezegd en liep hij weg. De volgende morgen werd ik na ong. 2 uur slaap (omdat z’n vriendin continu de dorm in en uit liep) omdat er iemand keihard lag te snurken, en dat was géén vrouw! Die vent was dus teruggekomen! De volgende dag die griet er op aangesproken, toen ik haar vroeg of ze lekker had geslapen en ik haar vertelde ik dus NIET door haar en haar nachtelijke avontuurtjes… en ze zei dat het haar man was en ze het van het hostel geaccepteerd hadden… yeah right! en haar héél duidelijk heb gemaakt op een nette manier uiteraard (jullie kennen me…) dat hij de komende nachten niet zou blijven slapen en ik dan m’n mond zou houden. De dag erna kon ik echter ruim een uur de kamer niet meer in, want ze hadden mij geen sleutel gegeven en haar wel, dus ze had de deur op slot gedaan en moest super lang op haar wachten (ook geen reservesleutel aanwezig) dat was de druppel, toen heb ik toch maar even geklaagd bij het personeel, die met een open mond stond te kijken dat er s ’nachts een man geslapen zou hebben waar toestemming voor gegeven zou zijn.. eeehm nee, dat was uiteraard niet de bedoeling.. kl@#tewijf!

Ik ben drie nachten in Yangon gebleven, omdat ik op advies van een andere backpacker hier m’n visum voor Thailand voor 2 maanden aan kon vragen (dan hoefde ik hier niet weer naar Koh Samui en kwam qua prijs op t zelfde neer). Yangon is niet echt heel boeiend, nogal een drukke stad. Maar voor een paar dagen prima en veel gekletst met interessante mensen..

Ik ben hier weer een paar dagen opgetrokken met Martina, we waren nogal teleurgesteld in de Schwedagonpagoda, de grootste pagoda in Myanmar, omdat wij er binnen (na het betalen van 10 dollar, echt ubertoeristisch!) achter kwamen dat de pagoda onder constructie was. Martina kon niet zo goed over dit feit heenkomen, maar ik heb genoten van de locals om me heen, we hebben water gegoten over de boeddha van de dag dat je geboren bent, dat brengt geluk, dus heb me wel vermaakt.

We hebben ook de circulair trein genomen, een kleinere versie van de slowtrain, maar dan een rondje door de stad heen, met weer verkopers van, van alles en nog wat en waar je tegenover en tussen de locals zit op lange banken, ook erg leuk! De trein rijdt ook langs Downtown Yangon, super arm!

Ik heb ook nog een lokale kleermaker gesponsord die een vlagje van Myanmar op m’n backpack heeft genaaid (scheelt As weer werk in Nederland hihi). Die was zo blij dat we echt terugkwamen (al z’n vrienden waren aan het joelen toen er 2 meiden voor hem aankwamen) dat hij de vlagjes die wat losgelaten waren ook nog heeft vastgenaaid. Hij sprak geen woord Engels, maar was super schattig, met ook echt van die rode tanden van de beetlenut, die hij helaas niet laat zien op de foto.. Martina ging speciaal voor die lach mee terug haha

De derde dag heb ik m’n paspoort met 2 maanden visum voor Thailand op kunnen halen, dus dat was geregeld. Martina gedag gezegd en met de nachtbus richting Kalaw gegaan. Hierover in het volgende blog meer!

Sinds twee weken is Joe me komen vergezellen in Thailand.. we overbruggen nog anderhalve maand hier in Thailand en een paar weken in Laos. Daarna komen we weer voor drie maanden naar Nederland samen! Het geld begint echter op te raken, aangezien er geen inkomsten zijn, dus als jullie ons over anderhalve maand willen zien is het helpJoeenAlidadoorThailandenLaosfonds weer geopend! Gaarne te storten op NL68RABO0179923064 t.n.v. A.Batelaan Wordt zeer gewaardeerd hehe. Als dank nog twee mooie foto’s! Enneh Agneet, cocktails waren héérlijk! Nogmaals dank! XX

Twa me!!

Sawadeekaaa!

Wat?! Je zit toch in Myanmar?! Vanaf gisteren ben ik weer in Thailand! Vanaf Mandalay naar Bangkok gevlogen, van hieruit direct naar het treinstation en een nachttrein geboekt, hierna een bus en een ferry om op Koh Tao aan te komen. Vanaf morgen kan ik al starten met m’n divemaster!

En ben de eerste avond goed begonnen…

De tropische storm is voorbij, en hier heeft het eigenlijk alleen maar geregend..De zee was wel wat wilder, dus er zaten een aantal mensen om me heen te kotsen, waar ik zelf ook niet heel blij van werd.. maar ik heb m’n eten binnengehouden.. (had ook niet zoveel op haha) Ik zet alvast een blog online van de eerste week in Thailand. Hopelijk snel een volgend blog met héél veel foto’s!

Happy new year everybody! Hoop dat iedereen gezellige feestdagen heeft gehad! Die van mij waren super, hier over in één van de volgende blogs meer..

Ik ben naar Thailand gevlogen, omdat dit een stuk goedkoper was, dan naar Myanmar te vliegen. Mijn oorspronkelijke plan was om via de nationale parken in Thailand Myanmar in te komen. Hier had ik even wat verder onderzoek naar moeten doen want dit was niet mogelijk op de manier hoe ik het wilde doen.

De eerste dag in Bangkok doorgebracht. Joe en ik vonden de vorige keer een guesthouse aan de rivier die er super relaxed uit zag, Flapping Duck Guesthouse. Ik dacht daar kan ik tenminste rustig slapen. Helaas was mijn celblokje boven de bar en had ik voor dat celblok een ‘relaxarea’ dus voor 12 uur ging dat niet lukken.. De eerste nacht na m’n 2 lange vluchten baalde ik er van, maar de tweede nacht heb ik eigenlijk prima geslapen.

Ik ben de eerste dag al hele gezellige mensen tegengekomen. Ik hoorde mijn, nu zo bekende Afrikaanse taal, aan het tafeltje naast me en toen ik deze mensen in mijn beste Afrikaans aansprak, vond ze het fantastisch om hun eigen taal te horen. Een gezellige middag doorgebracht met dit gezellige Afrikaanse koppel!

Hierna nog een hele tijd zitten kletsen met een gezellige meid uit Zwitserland en toen ik terugkwam in het guesthouse, kwam Eddie, een NL-er op me af, waar ik gezellig mee heb zitten kletsen en met wie ik de volgende dag ook nog ontbeten heb (hij had geitenkaas en bruin brood bij zich en ik m’n lekkere zwarte koffie). Helaas geen foto’s van deze twee, maar een leuke avond gehad.

De volgende dag ben ik richting Kanchanaburi gereden, met behoorlijk wat vertraging omdat ik al wéér de goede bus niet kon vinden.. dat is toch wel een dingetje in Bangkok pff.. ik kwam dus te laat aan om gelijk richting het national park te vertrekken dus heb ik een nachtje in Nita rafthouse doorgebracht (gevonden met m’n hulplijn Joe uit Zuid Afrika hehe). Super vriendelijke mensen, een heerlijk goedkope kamer op het water met een prachtig uitzicht!

S’avonds er achter gekomen dat ik m’n foto’s niet op m’n laptop kon zetten want ik heb geen kabeltje.. dus ben een dagje langer gebleven dan de planning was, om een card reader te kopen. Ik dacht als ik dan toch langer moet blijven loop ik lekker naar de bridge over the river Kwai toe (in 2012 al gezien tijdens een tour maar nu kon ik m’n tijd er voor nemen). 2x per dag komt er een trein langs.. rara wie er op het spoor liep toen er een trein aankwam…Op de weg naar de brug nog een bijzondere markt opgelopen….

Onderweg kwam ik oh zo toevallig een coffeeshop tegen, met een gezellige meid (Pisacha, lijkt op Noem z’n echte naam toch Ing?!) die me uitnodigde om later op de dag roasted coffee te leren maken. Echt ontzettend aardige meid en super leuk om te doen. Ik ben er achter gekomen dat ik niet zo handig ben om de koffiebonen omhoog te gooien en dan weer op te vangen, oepss het lag bij de buurman aan de overkant! Van de fooi die ze krijgt gaat ze naar de markt, koopt een schildpadje die anders opgegeten wordt, en laat die vrij in het water.. super lief idee, dus daar betaalde ik graag aan mee! In de middag zat er ook nog een ontzettend schattig meisje dat graag bij me op schoot kroop..

Pisacha adviseerde me ook nog de ‘floating market’ waar ik s’avonds nog een hapje heb gegeten. Erg leuk en lekker, totdat er 3 druppels regen vielen en al de mensen als malloten alles inpakten. 10 min later was het weer droog hehe.

In de tussentijd ben ik bang geworden voor honden want hier kwamen ze allemaal grommend en blaffend op me af! Er gelukkig goed van afgekomen met hulp van de locals..

De volgende dag toen echt door naar Erawan national park. Op advies van Marita, de vrouw van het Afrikaanse koppel i.p.v. het andere park wat ik eigenlijk voor ogen had. Hier kon ik kamperen en dan kon je daar een tent huren. De ochtend zelf twijfelde ik want de hele nacht had het geregend (regen kwam de hele nacht toch met bakken de hemel uit), dus ik dacht dan is het niet zo fijn om te kamperen. Maar m’n guesthouse eigenaren zeiden dat het echt meeviel en dat het weer opentrok en ze lieten een app zien, waarin ik zelf zag dat het niet meer ging regenen.. ik weet niet wie Piet Paulusma in Thailand is, maar die geloof ik ook voor geen meter meer! Bij aankomst werd er gevraagd of ik een non-waterproof tent wilde of een waterproof voor de dubbele prijs.. de cheap dutchie in me kreeg toch weer de overhand, want t regende op dat moment niet (met de Thaise Piet Paulusma in m’n achterhoofd) dus ik dacht, ik probeer het wel… Totdat ik m’n tent opzette en het met bakken uit de hemel kwam!! Binnen 2 sec stond de hele tent onder water, dus die heb ik geïrriteerd teruggesleept. Ik zei: I changed my mind… Dus voor de dubbele prijs behoorlijk wat meer comfort en vooral droogte!

Tent 1..

Tent 2…

De watervallen in het Erawan National Park zijn echt fantastisch! Hele toeristische bende, maar het was zeker de moeite waard! Je moet 7 levels beklimmen om bij de top te komen, waarvan de eerste makkelijk aan te lopen zijn, maar de laatste 3 toch wel wat lastiger worden. Mensen die allemaal de schoenen uittrokken maar dan kan ik voor geen meter lopen.. dus m’n nieuwe mooie blauwe hardloopschoenen hadden toen al behoorlijk wat te verduren. In de tussentijd vraag ik me af of ze echt blauw waren toen ik ze kocht… oeepss..

Ik heb alleen geen oog dicht gedaan want een toerist die echt super hard snurkte, die ze op de hele camping hoorden, lag uiteraard in de tent naast me! You’re snorking.. very loud!! (hahaha.. ik weet dat iemand me thuis over een paar maanden in elkaar gaat slaan, toch Nan!.. ) Dus na 1 nachtje kamperen maar weer weggegaan, omdat ik hem hoorde zeggen tegen z’n Thaise vriendin dat ze de volgende dag naar de watervallen gingen.. ik dacht, nog zo’n nacht en ik draai door, dus ik ben vertrokken…

Als ik naar één van de andere parken wilde, moest ik weer terug naar Kanchanburi en dan weer terug naar de andere parken. En dit was het mooiste park, dus heb m’n plannen maar weer omgegooid. Toen toch weer een nachtje in nita rafthouse geslapen voordat ik een bus nam richting Mae Sot, naar de grens tussen Thailand en Myanmar. Helaas maar 1 nachtje in Mae Sot geweest omdat je van tevoren je guesthouse moet boeken in Myanmar en dat al vast stond. Ik hoorde later namelijk dat Mae Sot ook prachtige watervallen heeft. Maarja je kan niet alles hebben. De bus die het langste duurde had een toilet, dus dat kwam mooi uit voor mij… hierna met een kleiner busje richting de grens gereden. In Mae Sot nog gezellig gekletst met een NL stel, waarvan de man tropenarts is en de vrouw in Thailand zwanger is geweest en daar ook is bevallen. Het is goed gegaan, ze hebben een gezonde zoon Tycho, van 10 weken oud.  Ze hebben hier geen verloskundigen, alleen gynaecologen en ze willen liever een keizersnede doen i.p.v. natuurlijk bevallen… Toen ze 10 cm ontsluiting had en je het hoofdje al kon zien, zei de gynaecoloog voor de 10e x dat het te lang duurde en dat ze misschien maar beter naar de OK konden gaan. Omdat de vader gelukkig arts is, heeft hij doorgezet en is ze toch natuurlijk gevallen.. pff gelukkig maar haha..

De volgende dag richting de songthaews gelopen die je naar de border brengen. Een tip van de goed Engels sprekende meid van het hotel (anders moet je een toeristenprijs betalen, lees: 10x zoveel.. ) Het klonk allemaal heel logisch, door de markt heen, rechtdoor en dan was je er… Aangezien m’n tas behoorlijk zwaar is dit keer, was het toch niet zo makkelijk. Wel m’n ogen uitgekeken op deze markt, toen ik langs schildpadden kwam die ze opeten en er voor m’n neus een zakje vol met levende padden werd neergezet! Ja, ze leefden echt nog!

Onderweg kwam er een man op me af met een soort bakje voorop z’n scooter, die vroeg waar ik heen wilde. Ik wist de prijs van de songthaew dus hij zei ja dat is goed.. hij bracht me weer helemaal de andere kant op waar ik vandaan was gelopen, reed een rondje en bracht me naar de plek waar ik uiteindelijk de songthaew kon nemen haha. Maar hij was super vriendelijk, ik vond het heerlijk om in dat bakkie te zitten in de frisse wind (aangezien ik al doorweekt was van het zweet van dat stukje lopen) en hij bracht m’n tas ook nog is naar de songthaew toe. Maar niet voordat ik een foto van hem had gemaakt uiteraard! In het vervoer keek ik m’n ogen uit en de Thaien staarden verrast naar mij! Een hele belevenis, en dan moest ik Myanmar nog in.

Volgende blog volgt hopelijk snel!! En niet héél onbelangrijk.. Joe komt me in Februari opzoeken op Koh Tao en vanaf Mei zijn we hopelijk weer 3 maanden te vinden in Nederland samen! Yeeeh zoo blij!!

Laa korn kaaaa!!

Hallo, alles goed? Jaja, we zijn weer in Nederland!

We zijn vijf weken bij Joe z’n familie geweest in Zuid Afrika. Zoals ik in het vorige blog al beschreef, zijn we hier vooral naartoe gegaan om Piet, Joe z’n ernstig zieke broer weer bij te kunnen staan. Het lijkt wel alsof ik het heb aangevoeld toen we in Thailand waren, want ik stelde voor om er heen te gaan… Piet heeft het helaas niet gered.. op 10 augustus is hij overleden. Vreselijk moeilijke tijd voor iedereen natuurlijk. Iedereen was zeer dankbaar dat wij er waren in deze periode, want we hebben de laatste tijd veel voor Piet kunnen doen. We hebben hem naar de bestraling gebracht, waar hij nog zieker van is geworden, dus de laatste periode heeft hij alleen nog maar op bed gelegen. We hebben hem nog wat op kunnen vrolijken, voor zover mogelijk en met hem kunnen kletsen. We hebben zelfs de rugbyfinale gekeken in z’n ziekenhuiskamer, waarin zijn team verloor, dus hij lag nog lekker te schelden.. Voor mij was het vooral frustrerend om te zien hoe de verpleging hier (niet) verpleegt… heb me behoorlijk vaak in moeten houden, omdat Piet de rest van de tijd daar toch alleen lag, maar in zo’n situatie kan je beter geen pleeg zijn, want je ziet alle fouten die ze maken.. Piet zijn vrouw en de moeder van Joe en Piet waren erg blij met ons, voor hen was er wat druk van de ketel en hebben we veel kunnen doen en informatie kunnen geven.. Nogmaals een vreselijk moeilijke tijd, maar voor Piet is het wel beter dat hij er niet meer is.. lijden is geen leven en dat zag ik gebeuren deze laatste periode.. Omdat Piet zijn eigen pub had, zijn we na de kerk met z’n allen hierheen gegaan, voor Joe vooral erg verdrietig omdat ze allemaal foto’s lieten zien van het hele leven van Piet. Héél mooi, maar ook zeer heftig…

Lieve Piet, Rust in vrede…

Tot overmaat van ramp werd tannie Tittie (oudje van 92 jaar!) van Jeanne, de vrouw van Piet, helemaal niet lekker toen ze vertelden dat Piet was overleden. Wij hadden het idee dat het de shock was van het slechte nieuws, want ze had een goede band met Piet. Ik heb haar naar het toilet gebracht, we hebben haar te eten en drinken gegeven en later liep ze toch weer rond. S ’avonds werden we er echter weer heen gebeld omdat het leek alsof ze een epileptische aanval had gehad. Ik heb haar opgevangen, overgedragen aan de ambulance en ben in de ambulance meegegaan naar het ziekenhuis. Hier heeft ze ruim twee weken gelegen. Hier is ze erg in de war geraakt en kon ze niet meer lopen. Heel langzaam blijkt ze een beetje op te knappen en ligt ze nu in een privé kliniek om sterker te worden. Joe en ik hebben haar bijna elke dag bezocht, me ook weer geïrriteerd aan de verpleging in het ziekenhuis, vooral grapjes met tannie Tittie kunnen maken (ze spreekt geen woord Engels en ze verstaat mij niet, want ze is EN stokdoof EN ik heb geen Z Afrikaans accent als ik praat), maar we hebben veel voor die oude lieve vrouw kunnen doen. De laatste avond hebben we nog een paar fotootjes met haar gemaakt.. ze vond zichzelf wel héél erg bleek.. ik zeg nee hoor valt hartstikke mee, ik ben gewoon heel erg bruin haha. Joe en ik liepen allebei huilend weg toen we haar gedag hadden gezegd, we hopen haar volgend jaar weer in het huis terug te zien, maar het is nog een wankel evenwicht…

Ze hadden in dit ziekenhuis een wel heel bijzondere kamer…

We hebben uiteraard ook leuke dingen gedaan, buiten alle ziekenhuisbezoeken om, gelukkig! We zijn naar van Gaalen Cheese farm geweest. Op de dag dat wij er waren, was er geen rondleiding door het kleine kaasfabriekje van Nederlandse eigenaren, maar we hebben er lekker gegeten en rondgewandeld. Joe heeft een aantal jaar geleden veel mountainbike gereden en dit was één van de plekjes, de paden zijn helemaal omgeven door riet, ook erg mooi om doorheen te wandelen.. Hier kunnen we ook zien wie er beter is in het beklimmen van banden hahaha

Langs het Emmarentia meer gewandeld, in de kleine Johannesburg Botanical gardens, mooi om te zien, heerlijk plekje voor de locals om rond te wandelen, vooral met honden..

We zijn wezen bowlen voor Rika haar verjaardag, Ella en ik hadden de grootste mond, dat we héél goed kunnen bowlen.. drie maal raden wie er laatste werden.. oepssss. Dit zijn helaas de enige foto’s die een beetje scherp waren van die avond..

Joe en ik zijn naar the SAB (South African Breweries) geweest, in een rondleiding te horen en zien gekregen hoe bier wordt gemaakt, waarna we ook een bier tasting hebben gedaan.. is weer is wat anders als de wine tastings hehe..

Nog een keer naar Hartbeesportdam geweest, (onder de locals bekend als Harties) waar we naar een markt zijn geweest, een gezellige open air kroeg waar lokale bandjes optreden, en op aandringen van mij, hebben we dit keer het water ook van dichtbij bekeken, wat nog een opgave is, omdat er van alles omheen is gebouwd.. maar de aanhouder wint.. hehe..

We hebben een mooie hike gedaan van 11 km in Suikerbosrand nature reserve en hierna ook nog een rondje gereden waar we héél veel dieren tegenkwamen..

Zoek de verschillen… hehe..

Naar de Roodepoort Botanical Gardens geweest, erg mooi, met een waterval en twee black eagles die daar rondvliegen, en nog allemaal andere mooie vogels en schildpadden.

We zijn twee dagen bij Joe zn andere broer, Rudi en zijn vrouw Debbie geweest, was erg gezellig, en we hebben nog een korte wandeling gedaan met z’n viertjes door Groenkloof, waar we jaja tussen de giraffes kwamen te lopen! Ja ze staan achter hekken, je komt ze niet tegen op elke hoek van de straat in Zuid Afrika.. whahaha. Ook naar het grote voortrekkersmonument geweest, erg belangrijk voor de geschiedenis van Zuid Afrika, een vervolg op bloedrivier waar Joe en ik de vorige keer zijn geweest.

De avond voordat we vertrokken hebben we bij een oom van Joe een braai gehad met z’n allen, héérlijk gegeten en lekker gekuier, zoals ze dat in Zuid Afrika zeggen.. gezellig samen geweest…

Verder hebben we onze tijd vol gemaakt door films en series te kijken met Justin en Ella, bioscoopje geweest en er achter te komen dat 18 en de buren daar toch niet zoveel opbrengt (toch maar weer hier proberen Nan en Es?!). Naar big top of rock geweest, een gave show, samen met Joe z’n dochters en vriendjes, helaas m’n camera vergeten. Nog een aantal townships bekeken vanuit de auto, dan moet je wel wat hard rijden aangezien je camera anders uit je handen wordt getrokken… We zijn er ook niet omgekomen van de honger want Joe z’n moeder zette elke middag een héérlijke lunch voor ons op tafel mmmm.. Daar ook gelachen om Jeanne die Joe z’n ma elke keer in de maling neemt hihi! Daar heb ik in een paar weken tijd de kleine chihuahua iets groter zien worden, het babyschildpadje lekker rond laten lopen, me verwonderd over de papegaai die nog steeds het melodietje fluit die ik haar in November heb geleerd en gelachen om de andere schildpadden die daar door de tuin heen crossen.. (zo langzaam lopen ze niet altijd hoor haha). Ook nog een aantal keer naar de pub geweest van Piet en zo hebben we onze vijf weken wel volgemaakt. Toch nog wel erg gezellig gehad buiten de vervelende dingen om, gelukkig. Oh, die tas van het vorige blog is uiteindelijk in Zuid Afrika alsnog uit de auto vóór het ziekenhuis gestolen.. zit je daar met je ellende.. en bedankt! Gelukkig had Joe dit keer z’n paspoort er niet in zitten, maar helaas wel een laptop.. oeps..

De komende drie maanden zijn we dus weer in Nederland. Tot snel allemaal! Graag een datum indienen om een afspraak te maken hahaha..

Doeiiiii tot snel!

Hallo hoe gaan dit?!

Yes it’s true.. we zijn niet meer in Thailand, maar in Zuid Afrika! Omdat het werk vinden niet echt op schoot, hebben we besloten om een maand naar Joe z’n familie te gaan, om iedereen weer te zien, maar vooral ook om zijn ernstig zieke broer weer bij te kunnen staan…

We zijn er in Thailand ook achter gekomen dat Joe z’n visum voor NL vanaf 20/8 weer geldig is! Dus we zijn super blij dat hij met mij mee kan! Vanaf eind augustus zijn we dus 3 maanden samen in NL! Jippiee! Hopelijk zet die warme zomer een beetje door daaro, kunnen wij er ook nog even van genieten.. Het is hier winter en overdag is het hier héérlijk, lekker zonnetje, rond de 22 graden, maar zodra de zon ondergaat is het koud! Baie koud! Gelukkig slapen we dit keer bij Joe z’n oudste dochter, Ella en haar vriend Justin thuis en niet in een tent.. ik denk dat ik dan de ijspegeltjes al aan m’n neus had hangen…. De beestenboel bij Joe z’n broer heeft zich uitgebreid met een nieuw gezinslid..

TE cute, maar ze hangt wel in je tenen met dr scherpe tandjes haha

Verder gezellig samen zijn en iedereen verrassen.. veel familieleden wisten niet dat we kwamen, vond Joe wel een leuk idee om ook opeens voor ze te staan…

We zijn naar een rugbywedstrijd geweest van de Lions met een groep vanuit de pub van Joe z´n broer. Eerste keer in mijn leven dat ik naar zo´n wedstrijd ben geweest, was echt super gaaf!!

Toen we in Bangkok waren, hebben we besloten om naar Koh Samui te gaan. Hier kwamen de buurtjes ook heen en bestie had wat spulletjes voor me meegenomen via m’n pa.. daar over later meer.

Vanaf Bangkok hadden we een nachttrein geboekt (in de tussentijd zijn we er achter hoe we alles online zelf kunnen boeken, dan ben je een stuk goedkoper uit). Om bij het station te komen moesten we een aantal bussen nemen, en dat is nogal een dingetje om in de bussen te klimmen met flinke backpacks (Joe heeft 2 grote want die moest ook alles meenemen voor NL.. als we hadden geweten dat we weer terugkwamen, had hij wat spullen daar kunnen laten, maargoed dat wisten we toen nog niet..) We stonden een beetje te kibbelen want Joe zei een paar keer het treinstation en dan reden ze gewoon door.. dus ik zeg nee, we moeten naar chinatown. Nogal geïrriteerd hadden we alle spullen van onze ruggen afgegooid en toen kwam de juiste bus wel opeens… we moesten dus opeens inspringen. Alle bagage op ons rug gegooid en ingeklommen, ongeveer 50 paar grote ogen op je gericht omdat je als 2 blanken met zoveel spullen de bus in klimt.. Bij China Town aangekomen, stappen we uit en Joe zegt.. waar is m’n tas?! (kleine rugzak met paspoort, cash etc) dus wij stonden daar een partij te schelden, want z’n belangrijkste tas was weg! Joe is op de eerst volgende bus gesprongen en ik ben blijven zitten met alle bagage, waar ik ook ongeveer een uur ben aangestaard door iedereen die langs liep. Joe heeft in het Engels proberen duidelijk te maken in de bus dat z’n tas in de eerste bus daarvoor lag.. hij werd uiteraard niet begrepen.. tot een student hem te hulp schoot en het vertaalde.. het kwam er op neer, na wat communicatie tussen de bussen, dat zijn tas niet in de bus lag! Hij is weer afgesprongen en de student liep met hem mee.. die adviseerde om naar de politie te gaan.. Joe zei+ wat kunnen die er nou aan doen?, maar hij drong aan.. op bijna elke hoek van de straat heb je wel een politiepost.. en ze bleven allemaal discussiëren en Joe zei we moeten niet praten, we moeten iets doen! Omdat hij niet leek door te dringen, dacht hij aan m’n vaders wijze les: Denk aan je ellende!! Hij deed alsof hij aan het hyperventileren was en met tranen in z’n ogen maakte hij duidelijk dat die tas toch echt wel héél belangrijk was! De politieagenten hadden toen door dat het toch echt wel serieus was, 1 klom op de motor met Joe achterop, nog een motoragent ging mee met de student achterop en ze reden naar de plek waar wij op de bus waren geklommen, omdat de tas daar dan misschien zou zijn (met veel moeite had Joe ook duidelijk kunnen maken waar dit was) Tegen het verkeer in met ongeveer 100 km/uur in de drukte van Bangkok, zonder helm, achterop dacht Joe; zal dit wel goedkomen?! Ik zat in de tussentijd met al die tassen te bidden naar alles wat maar kan, dat het goed zou gaan komen.. Aangekomen bij de desbetreffende halte, stond een uur later, in het drukke Bangkok, nog steeds zijn tas op hetzelfde plekje tegen de boom waar hij hem had laten staan!! Al zijn cashgeld en paspoort zat er gelukkig nog in!! A lonely bag in Bangkok..

Ik zat daar op dat hoekje en toen verschenen er opeens 2 politieagenten, 1 met Joe achterop, met zijn rugtas op!! We hebben samen staan janken! Ik ben bijna op m’n knieën gegaan om die politieagenten en jongen te bedanken, en toen we geld aanboden wilden ze beslist geen geld! Gelukkig zijn niet alle politieagenten in Thailand corrupt!

En we waren ook nog op tijd voor de trein, gelukkig! Met de nachttrein verder gegaan naar Sura Thani naar de pier met een bus en toen met de ferry naar Koh Samui.

Hier zijn we beland bij Lamai beach, en dit bleek ook nog om de hoek te zijn van Rodney en Abby! Super leuk om ze weer te zien en we hebben gezellig samen cocktails gedronken, ze hebben ons nog een keer mee uit eten genomen voor het Joe en Alida fonds en ik heb nog een paar keer met ze op t strand gezeten. Was super gezellig buurtjes!!

De eerste paar nachten sliepen we in een kleine bungalow vlakbij het strand..

Hierna hebben we besloten een maand een appartement te huren en op Koh Samui te blijven. Héérlijk om weer even een eigen plekje te hebben, je kleding in de kast neer te kunnen leggen, je eten in een koelkast te kunnen zetten en zelf te koken. Niet dat dat van harte ging, op een inductiekookplaatje met pannen die telkens aanbrandden, maargoed we hebben een aantal keer lekker kunnen koken en eten. Het werk zoeken is dus niet gelukt, ik heb wel een klein ventje van bijna 4 Engelse les mogen geven, waar we mee in contact kwamen, omdat Joe een laptop kocht bij z’n moeder. Super slim ventje en echt een schatje…

Verder goed geld kunnen verdienen dankzij Rob en Frans, dankjewel! En een betaald blog online kunnen zetten. Ik red het nog tot ik weer centjes mag gaan verdienen in t ziekenhuis in September…

We hebben ook een scooter gehuurd voor een maand en het hele eiland kunnen verkennen. Mooie wandelingen gemaakt naar de watervallen en om af te koelen natuurlijk in het koude water gezwommen, gave tempels gezien en héérlijk genoten op het mooie strand van Lamai. We hebben ons er van verzekerd, dat we echt elk plekje op het eiland gezien hebben…

Tijdens die scooterritjes kwamen we er achter dat binnenwegen echt supergaaf zijn door de bergen heen.

Één specifiek scooterritje blijft me echter het meest bij.. Joe had s ´morgens bedacht dat we weer een mooie binnenweg konden nemen. Dit bleek echter een 4×4 route! Dus Rod en Abby, wij hebben ook de 4×4 gedaan, maar dan op de scooter! Aaaii ik heb zitten zweten achterop.. Joe zegt maak je niet druk, het komt goed, ik weet hoe ik moet rijden.. ik zeg ja op een offroad motor en niet op zo´n scooter met dunne, gladde bandjes! We hebben hierdoor wel een aantal mooie uitkijkpunten gehad, waar we normaal niet zouden komen.. en toen ik op het einde een paar Thaien voorbij zag crossen op dezelfde soort scooters dacht ik okay.. misschien had Joe toch wel gelijk.. Maar ik loop de volgende keer echt terug in ieder geval haha (wat ik op een aantal stukken ook bijna heb gedaan, maargoed de terugweg zou nog erger zijn hihi)

Joe verbaast zich er nog steeds over dat de Thaien van alle rotsen die er een beetje bijzonder uitzien een toeristische attractie maken.. Overlap Stone, Hin Ta (Grandpa) en Hin Yai (Grandma) rocks..

We kwamen er ook snel achter dat we echt op het beste strand zaten, waar je heerlijk kon zwemmen in de zee, want de andere delen waar we zijn geweest waren niet lekker om te zwemmen, of een vieze zee of belachelijk druk, zoals het toeristische Chaweng.. niks voor ons..

We zijn er nog 1 keer ingetrapt om borden te volgen voor een waterval, toen we er achter kwamen dat we echt niet meer verder konden rijden zijn we gaan lopen, naar beneden. Dat is echt een toeristentrap, want als je daar hondsvermoeid aankomt, moet je een flinke entree betalen, die je wel betaalt omdat je nu zo ver hebt gelopen, en kan je wat extra betalen om een 4×4 ritje terug omhoog te krijgen. De omgeving was mooi en het 4×4 ritje was wel leuk, dat dan weer wel….

We zijn er ook helaas achter gekomen dat de Thaien echt niet altijd vriendelijk zijn, eigenlijk best onvriendelijk. Als je in de barretjes en restaurants bent, dan zijn ze uiteraard vriendelijk (heel veel personeel komt trouwens uit Myanmar) want dan kunnen ze geld aan je verdienen. Maar in de grotere supermarkten als de Makro en de Tesco waren ze zo onaardig! De 24 uurs winkeltjes als de 7 eleven, daar zijn ze nog onvriendelijker! Ik heb een aantal keer iemand aangesproken met de zin; I thought Thailand was the land of smile?! Sommigen gingen dan wel lachen of zeiden sorry, maar we voelden ons vaak echt wel gediscrimineerd, want tegen de Thai die voor ons in de rij stond, waren ze wel vriendelijk en aan het lachen! Terwijl Joe en ik echt wel ons best doen om ons aan te passen en een beetje de Thaise taal te spreken.. het maakte helaas geen verschil..

We zijn bijna elke zondag naar de markt geweest bij ons vlakbij, daar kan je lekkere hapjes proberen en daar spelen ze muziek. Leuke sfeer, super leuk aangekleed en lekker eten! Ik heb nog een keer heel hard moeten lachen om Joe, toen hij voorbij t kraampje kwam met vlees uit Duitsland/Oostenrijk.. hij zegt dit kan ik eten, want dan weet ik tenminste waar het vandaan komt… en hij was serieus hahaha

We hebben nog een krab gered die had weten te ontkomen vanaf de markt, door het touwtje waar hij in vast zat kapot te knippen!

Verder lekker gegeten, we wisten op een gegeven moment natuurlijk wel waar het lekkerste eten gemaakt werd! Een aantal WK wedstrijden kunnen zien in een gezellige cocktailbar, waar we ook cocktails hadden gedronken met de buurtjes.. Wij dronken meestal bier en hebben heerlijke viskoekjes gegeten daar mmm

Ook elke dag wel genoten van een verse mangojuice of een verse kokosnoot mmmm

En om niet te vergeten.. ik heb Joe elke avond flink ingemaakt met 4 op een rij!! Dan ziet hij er zo uit…

Hahaha

En voor degenen die bang zijn dat ik niks aan m´n conditie heb gedaan, ik heb een aantal keer lekker hardgelopen op het strand en ik ben een paar keer naar de yoga geweest, waaronder 1 keer krachtoefeningen.. ik voelde m´n spieren een week later nog.. hehe Joe is ook een keer mee gegaan naar de yoga… op de helft was hij het zat en heeft hij wat foto’s gemaakt…

Om de spieren weer soepel te krijgen, zijn we natuurlijk een aantal keer voor een héérlijke.. lees; stevige massage gegaan!

Joe zegt altijd.. boer maak ’n plan als je iets nodig hebt..

Dit was onze wasmachine..

En dit had hij gemaakt om een voetenbadje te nemen..

De laatste dag hebben we nog even in Bangkok rondgewandeld..

Joe had altijd lol met deze vrouwtjes, die kikkertjes verkochten die geluid maken. Hij deed dan net alsof hij bang was en dan lagen ze helemaal in een deuk. Uiteindelijk heeft hij er 1 voor z’n nicht gekocht, die het echt fantastisch vindt zo’n kikkertje!

Toen we teruggingen naar het treinstation om vervolgens naar het vliegveld te gaan, vond Joe dat we toch een keertje een tuktuk moesten pakken. Omdat we flink af hadden lopen dingen dacht hij, ik zal jullie krijgen en jullie vliegensvlug op dat station afgooien hahaha.. dat werd bijna ons laatste ritje.. wat een malloot! Toen ik uitstapte en blij was dat we het overleefd hadden, zei ik tegen hem: I really think it was a little bit slow! Hij kon er wel om lachen hehe

Tot weersiens! Baie vinnig!!

Vakantie op de Andaman Islands