Archive for september 2019

Kazachstan’s serene lakes and amazing mountains part 2

Zdrasvuyte!!

Zoals beloofd zet ik nog de laatste anderhalve week in Kazachstan online!

Die laatste anderhalve week heeft gevoeld alsof 1 maand in deze tijd werd geplakt! Jeetje wat hebben we veel meegemaakt in een korte tijd! Véél meer tekst als foto’s dit keer.. je bent gewaarschuwd!!

Na de laatste nacht van de hike gekampeerd te hebben in de regen en met de kennis dat we 18 km terug moesten lopen naar alleen al de administratie, dachten we een betaalde lift te proberen te regelen. De russen waar we zo’n gezellige avond mee hadden gehad, begonnen met de hike die wij hadden gedaan en er was 1 Kazach familie waar we het aan konden vragen. Toen we dachten het over de prijs eens te zijn met de man, stond z’n vrouw op, typte wat zinnen in google translate en de hele deal werd weer van de tafel geveegd! En bedankt! Zal niet vertellen wat we over haar dachten na een half uur discussiëren in de regen…Tijdens de wandeling begon gelukkig de zon te schijnen dus we zagen het allemaal iets meer zitten. Na 18 km kwamen we rond 4 uur aan bij de administratie die gesloten was. Gelukkig kwam daar de vrouw die ons ingetekend had aan en we vroegen aan haar of we ergens wat te eten konden krijgen in het dorpje met 4 huizen. Ze probeerde te vertalen en we snapten er niks van.. dus we probeerden te vertalen of we water konden koken in haar kantoor voor nog wat noedels die we over hadden (was echt het allerlaatste van het eten). Dat mocht, wij blij en water gekookt. Omdat we haar niet op wilden houden, brachten we het naar buiten. Aaltje was niet zo handig en liet al haar noedels op de grond vallen! Tja, wat doe je dan als je honger hebt? Weer terug geschept op m’n bord en het opgegeten! Lekker dat het was! Met een halve volle maag verder gelopen en de vrouw stond voor een huis. Ze trok ons naar binnen en had thee staan met koekjes en broodjes! Dat wilde ze ons dus vertellen… ooeepss.. en ze regelde ook een lift voor ons het dorpje uit! Engelen bestaan! 2 mannen, waarvan we 1 grappig vonden op het begin, namen ons mee naar het volgende dorpje. Degene met het legerpak riep de hele tijd I love you en at graag alle koekjes en broodjes op van onze engel. (die overigens niet op de foto wilde)

~IMG_2561

Alle locals met wie mee zijn gereden stoppen ongeveer 30x onderweg, dan moeten ze dit weer ophalen, dan weer daar langs, etc etc. Bij 1 tussenstop werd ik nog bijna aangerand door een bok.

~IMG_2595

De oudere man bood ons aan om in zijn huis te slapen bij hem en z’n vrouw, maar wij wilden zo ver mogelijk komen (we hadden niet zoveel tijd meer over) dus we reden met de man met het legerpak verder naar het volgende dorp. In de tussentijd kwam het weer met bakken uit de hemel en kwamen we daar rond 6 uur s’avonds aan. Met gebarentaal zei hij dat we bij hem konden slapen. Weinig keus, want er reden geen auto’s meer door het noodweer, dus we dachten, dan doen we dat maar. Een vriend van hem was er ook en ze lieten allemaal documentaires zien over Nederland en Guatemala die ze hadden. We hebben de banya kunnen gebruiken en de man in het legerpak waste onze kleding. We dachten okay, toch nog relaxed. Komt die vent ook opeens de sauna in! Die hebben wij dus snel weer verlaten! Ik kan je vertellen, een gemengde sauna in Kazachstan is niet normaal haha. We kregen te eten en te drinken, goed oplettend dat er geen drugs in werd gedaan, hebben we dit gegeten en gedronken. De andere man was jonger en ik vroeg hem waar wij sliepen, hij wees 2 bedden aan dus daar hebben we ‘geslapen’. De man in het legerpak die zei echter dat we bij hem in bed sliepen. Ik heb hem heel duidelijk gemaakt dat dit niet ging gebeuren. Hij ging lachen en zei dat het een grapje was. Nina is in slaap gevallen, ik heb de halve nacht wakker gelegen met een mes in m’n hand voor het geval ik er iets af moest snijden whaha. Na weinig slaap, heb ik er niks af te hoeven snijden en heeft hij ons gelukkig met rust gelaten in de nacht!

De andere man regelde een shared taxi voor ons en we konden verder naar Katon Karagai. Hier kenden wij iemand waar we ook weer een keer een lift van hadden gekregen voor onze hike. Hij kon ons echter niet helpen, de weg naar Lake Markakol (waar we ook een vergunning voor hadden) was niet begaanbaar i.v.m. het noodweer. We konden niet anders als weer terug naar Ust Kamenogorsk. Met veel moeite weer een shared taxi kunnen regelen naar een plekje weer 90 km verder. In dit plekje hebben we staan liften en zijn we gelukkig meegenomen, met de meest moderne auto, door een ouder stel weer ongeveer 100 km verder.

~IMG_2606 ~IMG_2609

Deze mensen wat geld gegeven, en wat gaan eten in een restaurantje. Hier heeft de barvrouw, een vriendelijke Russin, weer een taxi voor ons kunnen regelen naar Ust Kamenogorsk. Eerst nog even samen naar het toilet gegaan…

~IMG_2617

Zo zijn veel toiletten in Kazachstan, haha, echt TE gek voor woorden…

S ’avonds laat aangekomen een hotel geboekt en de volgende dag terug naar Valeria, onze lokale reisagente, om eindelijk weer wat spullen op te halen. Die was echter dicht! Haar gebeld en het was geen probleem, ze was in de buurt en ze kwam op haar vrije dag wel even naar het kantoor.. (ze had wel gezegd dat ze op zaterdag open was). Gelukkig, want we hadden echt andere spullen nodig. Ze gaf ons ook het goede nieuws dat we ook vanaf een andere weg naar Lake Markakol konden komen en dat deze makkelijker was. Maar eerst naar Ridder, waar we van hadden gehoord dat het zo mooi was. Weer contact opgenomen met onze vriend Ruslan, die een shared taxi kon regelen voor ons naar Ridder.

~IMG-20190828-WA0002

Zo in contact gekomen met onze chauffeur Lomali, super vriendelijke man, geen woord Engels, gelukkig zat zijn oude buurmeisje ook in de taxi die redelijk Engels sprak.

~IMG_20190826_173104841_HDR

Er reed ook een jongen uit het leger mee. 3 uur later (Lomali had geen haast) kwamen we aan in Ridder. Ze vroegen ons waar we moesten zijn en toen we de naam noemden van de vrouw in het dorpje waar Valeria ons heen verwezen had, werd er gebeld en gediscussieerd. Het kwam er op neer dat deze vrouw geen plek voor ons had. De vriendin van de jongen uit het leger, kwam aan lopen met een koe, ja serieus!, het werd steeds gekker. Die jongen regelde een andere Ruslan en die kwam ons weer ophalen. Half uurtje later kwam Ruslan aan rijden, een vent van 2×2 in uiteraard weer een legershirt (dit is mode daar blijkt) ik gaf hem een hand en voel die hand een maand later nog steeds.. hij gooide met de deuren alsof t draaideuren waren.. Nina heeft ‘m Bam Bam gedoopt van de Flintstones. Hij nam ons, een familielid en 3 andere Russische toeristen mee. Op zijn kamp aangekomen kwamen we in contact met Ludmila, zijn vrouw, van het zelfde formaat. Iedereen werd ingedeeld in tenten en chalets en wij werden een beetje vergeten. We wandelden een stukje naar de wilde paarden toe en toen we terugkwamen stond Bam Bam op ons te wachten. Als hij iets wilde vertellen of vragen vroeg hij gebiedend om m’n telefoon met handgebaren en de eerste vraag was: Are you fed? Haha google translate is echt een master in vertalen. Ik knikte uiteraard hevig ja omdat ik weer is honger had! We werden de keuken mee in genomen en er was Russische koude soep voor ons gemaakt. Lekker! Daarna werden we wodka gevoerd en kwamen de onderhandelingen over de prijs los. Ze vroegen ons de hoofdprijs en hoe groot dat ze waren, we zijn er wel tegen in gegaan haha. De prijs wel wat omlaag kunnen krijgen gelukkig. Omdat Bam Bam ons kleine kamertje naast de keuken als verrassing warm had willen maken, was hij na al de wodka vergeten onze plastic tas met eten van (wat bleek) de kachel te halen. Na het eten kwam ik binnen en rook de hele kamer naar kaas.. whaha daar ging onze lunch. Was nog best lekker de volgende dag… het was echter ook op 1 van de kleedjes gekomen dus Ludmila was boos op ons (terwijl haar man de schuldige was) dus ondanks mijn schoonmaakkwaliteiten de volgende dag in het ijskoude beekje heeft ze niet zoveel meer tegen ons gezegd. Onze onderhandelingen en vragen verliepen de rest van de dagen met Ruslan, die eigenlijk super lief bleek te zijn. Helaas hebben we geen foto genomen met deze grote, vriendelijke beer! Hij heeft ons naar het startpunt van de hike gebracht de volgende morgen, de berg op, richting het Radon lake.. Waauww prachtig! De laatste 5 minuten, kwam er een jongen op een quad voorbij die een stukje verderop stond te wachten om met ons te kletsen. Hij kon een beetje Engels en vroeg of wij een lift wilden.. Nina twijfelde maar ik zei gelijk jaaaa, super gaaf! Hij was natuurlijk de bomb toen hij aan kwam bij z’n vrienden met de enige 2 toeristen uit het land! We hebben genoten van het meer, lekker geluncht (onze gesmolten kaas) en koffie gemaakt. We kregen ook thee van een andere man die daar in een groepje stonden te braaien en wodka stonden te drinken. Deze groep kwam de weg terug  naar beneden ons voorbij gereden en vroegen of we mee wilden rijden. Met z’n 7-en in een jeep de 4×4 weg naar beneden echt super gelachen en elke 10 minuten stopten ze, gaven ons beiden een glaasje wodka en wat te eten. Puntje bij paaltje liepen we niet helemaal recht meer toen we de jeep verlieten.. hehe.. Ze gingen de kant uit van Ridder, maar ze bleven maar staan en wij zeiden dan lopen we de laatste paar km terug over de weg naar ons kamp. Maar ze hielden een andere auto aan met mannen en legden uit dat die ons wel terug zouden brengen naar Ruslan. We begrepen dat ze gingen jagen en Nina vond het wel een goed idee om even mee te gaan, dus dat hebben we gedaan. Uiteindelijk hebben we beiden het geweer vast mogen houden voor een foto, op een paard gezeten van een andere man die aan kwam rijden, hebben we gezongen en gegierd in die auto en zijn we daarna netjes teruggebracht. Ludmila was toen nog wat meer geïrriteerd, wees aan waar het eten stond (was nog geen 8 uur s’avonds) en ging haar kamer in. Die avond kregen we geen wodka meer….

~Groepsfoto ~IMG_2662 ~IMG_2678 ~IMG_2684 ~IMG_2703 ~Jeep ~rivercrossingIMG_20190825_182819863_HDRIMG_2689

We hebben nog wel wat foto’s gemaakt met Ludmila haar schattige kleinzoon, die ons de heenweg met grote ogen aan keek, maar later alle dieren oppakte en aan ons liet zien.. (op de achtergrond zie je onze grote vriendelijke beer wel van de achterkant trouwens..)

~IMG_2667 ~IMG_2709 ~IMG_2739 ~IMG_2781

De volgende dag nog een hike gedaan die ook weer prachtig was. Onderweg heerlijke framboosjes kunnen plukken en eten mmmm,, En Nina het liedje op een grote paddenstoel geleerd hehe

~IMG_2728 ~IMG_2736

Toen teruggebracht naar Ridder door Ruslan, Lomali gebeld en opgehaald door de zoon van Lomali. Die heeft ons teruggebracht naar Ust Kamenogorsk. Hij deed er 1 uur minder lang over dan zijn vader, mijn god wat een malloot.. hij vond risico’s nemen spannend denk ik.. Daar s’avonds laat aangekomen hebben we weer contact opgenomen met andere Ruslan die een appartement voor ons kon regelen en weer een shared taxi voor de volgende dag richting Zaysan meer.Met een ferry de rivier overgestoken.

IMG_2744

Vanaf het dorpje waar we af werden gezet weer geprobeerd een taxi te regelen, dit ging helaas niet van zelf, en uiteindelijk iemand gevonden die ons Keen Kerish kon laten zien en dan naar Amanat kon brengen, het dorpje waar we uit wilden komen, voor een flink bedrag! Deze taxichauffeur had echter andere plannen en stopte dertig keer, we moesten z’n vrouw ophalen die eerst super arrogant in stapte en toen in haar dorpje per se met ons op de foto wilde, nog een vriend opgehaald, voor z’n vrouw in stapte continu vroeg of we alcohol wilden drinken, terwijl ik tig keer vertelde dat we te laat kwamen om goede foto’s te nemen van Keen Kerish en ook het meer zo niet konden zien. Met zonsondergang bij Keen Kerish uitgekomen, in het donker bij het dorpje in Amanat, dus geen meer te zien, waar we onze taxichauffeur uiteindelijk minder geld hebben gegeven dan afgesproken, omdat hij ons veel te laat overal had afgezet. Dit pikte hij uiteraard niet, dus na wat ‘armpje drukken’ en mijn kwade blik en stem dacht hij toch maar eieren voor z’n geld te kiezen (hij had nog meer gekregen als wat je eigenlijk moet betalen voor het stukje wat hij ons gereden had).

IMG_2769 IMG_2782 IMG_2805

Naar het eerste huis gelopen waar we licht zagen branden en gelukkig de lerares van het dorp ontmoet die goed Engels sprak. We konden daar verblijven (we hebben besloten wel in de tent te slapen in hun tuin, Nina vond het te druk binnen en we hadden geen privé kamer, ik schaamde me daar een beetje voor maar ben er maar in mee gegaan). De volgende dag kon haar man (tegen betaling) ons nog een keer naar Keen Kerish brengen (Planeet mars volgens de lerares) en richting Lake Markakol. Toch nog kunnen regelen! Wel na zijn werk, want hij is visser op het meer, dus de volgende dag zouden we om half 10 vertrekken. Wij stonden natuurlijk start klaar, maar het was een Aziatische half 10. Besloten om rond te lopen in het kleine dorpje en me niet druk te maken, heb ik nog wat leuke foto’s kunnen maken van de locals en rond 11 uur zijn we vertrokken.

IMG_2816 IMG_2835 IMG_2838IMG_2839 IMG_2849 IMG_2852 IMG_2858

De lerares ging gezellig mee omdat we dat vroegen (haar man sprak geen Engels) en zij hebben ons eindelijk lake markakol laten zien waar we onze vergunning voor hadden. De weg er heen was eigenlijk mooier dan het meer, maar al met al een leuke dag.

IMG_2860 IMG_2861 IMG_2862 IMG_2867 IMG_2870 IMG_2878 IMG_2897 IMG_2906 IMG_2910 IMG_2932 IMG_2938 IMG_2942 IMG_2946 IMG_2947 IMG_2953 Keen Kerish

Ze hebben ons afgezet in Zaysan waar we niet direct transport konden krijgen, dus besloten we om daar een nachtje in een hotel te blijven naast het busstation, zodat we de volgende dag vroeg konden vertrekken. Vroeg de wekker gezet om de enige bus het dorp uit te kunnen pakken. Onze backpacks lagen al in het bagage ruim toen we er achter kwamen dat we van tevoren kaartjes hadden moeten boeken. Deze er weer uitgehaald, weer met de hulp van iemand die een paar woorden Engels sprak, kunnen regelen dat we toch mee konden, maar dan zittend op de grond! Ze wilden ook extra geld maar wij hadden al gehoord wat we moesten betalen voor een stoel, dus met een stalen gezicht dat geld gegeven en geen protest meer gehoord. Een bloedhete bus, die continu moest stoppen omdat er iets met de band was. Na ongeveer 5 uur kwam ik er achter dat er toch een plekje was naast een jongen (ze bieden het dan ook echt niet aan van hey joh, je kan hier zitten) en daar nog een uurtje gezeten, daarna Nina nog een uurtje. Na 7 uur kwamen we eindelijk aan bij het volgende dorpje.

IMG_20190829_103632740

Hier bleken alle treinen naar Almaty volgeboekt, waar we echt de volgende dag moesten zijn! Nina moest naar Kyrgyzstan om een dagje een extra visum te krijgen voor Kazachstan en ik vloog de nacht erop naar Zuid Afrika. Op het station in contact gekomen met een meid die goed Engels sprak dus ons kon helpen. Haar moeder bemoeide zich er echter elke keer mee en achteraf gezien hadden we door dat ze commissie kreeg van de jongen die de rit naar Almaty ging maken (ook een indriver). Weer zo’n Kazach trut die uit was op ons geld..

De jongen heeft de hele nacht door gereden en met handen en voeten werk met hem gecommuniceerd. Aangekomen in Almaty een hostel geprobeerd te zoeken om 6 uur s’ochtends, gelukkig werkte m’n simkaartje goed en heb ik overal heen kunnen bellen. Nina heeft betaald om alleen een douche te nemen en ik moest die komende nacht weg dus ik verbleef er een aantal uur. Alles veilig weg kunnen zetten en na een douche dan toch nog maar Almaty in gegaan om onze reis leuk af te kunnen sluiten. De eerste stad waar we bedelaars tegen zijn gekomen, rondom de moskee stond er echt een rijtje met bedelaars! Naar een leuke markt geweest, heerlijk Indiaas gegeten, de moskee en de mooie kathedraal bekeken.

IMG_3019 IMG_2966 IMG_2967 IMG_2970 IMG_2971 IMG_2974 IMG_2981 IMG_2989 IMG_2992 IMG_2994 IMG_2999 IMG_3002 IMG_3008

Nina gedag gezegd en haar op de taxi naar de grens geholpen. Duizenden kilometers afgelegd in 29 dagen tijd, op soms niet de beste (berg)wegen.. zo’n record kan ik ook echt alleen maar met Nina behalen, echt twee gekken samen hahaha.

Die nacht was het dan eindelijk tijd om naar het vliegveld te vertrekken om naar de liefde van mijn leven te vliegen. De vlucht was vertraagd dus ik probeerde toch nog een paar uur te slapen. De schrik van mijn leven gekregen toen ik een uurtje voordat het vliegtuig vertrok wakker schrok!! De taxi kwam niet direct op dagen dus ik ben (met backpack) de straat opgerend naar de eerste auto die ik stil zag staan. Heb hard huilend geroepen airport airport! Hij snapte het, ik gooide m’n backpack op de achterbank en hij is naar het vliegveld gereden. De man geld in zijn handen gestopt en geroepen God bless you! Het (gelukkig kleine) vliegveld naar binnen gerend, de eerste aangesproken die me antwoord kon geven en met backpack en al de douane doorgerend, deze mee kunnen nemen als handbagage (met vloeistoffen, schaartje etc) en met hulp het (gelukkig nog iets vertraagde) vliegtuig in kunnen stappen. Ongelooflijk! Aangekomen op Dubai had de vliegtuigmaatschappij mij een latere vlucht gegeven en kreeg ik 4 uur verblijf in de lounge daar…. IK HEB GEGETEN EN GEDRONKEN!!! Op beide vluchten languit kunnen liggen omdat ik geen buren had, dus ietwat meer uitgerust bij Joe aangekomen!!

Ik hoop dat de lezers niet in slaap zijn gevallen.. als je het hebt gered tot het einde, well done! Hier nu al weer ruime twee weken aan het genieten van mijn tijd met Joe en beide hard op zoek naar wonen/werken in het buitenland! Als er iemand nog tips heeft, we horen ze graag (niet in Europa, want daar mag Joe nog niet naar binnen). Afrika wordt ook steeds moeilijker want er is van alles aan de hand hier… alle tips zijn welkom! En tot de tijd dat er werk gevonden wordt, mag er wel een zakcentje gestort worden om onze cappuccino’s te betalen hier… hahaha NL68RABO0179923064 tnv A.Batelaan

Baie dankie!!

Proshchay!!

Kazachstan’s serene lakes and amazing mountains part 1

Zdrasvuyte!!

Uit te spreken als strasworthy!! De maand Augustus ben ik met Nina in Kazachstan geweest en heb nu pas tijd om deel 1 te schrijven van de afgelopen maand. Kazachstan is een super mooi land, vriendelijke mensen (vooral de Russen, want voor de meeste Kazach’s ben je een wandelende portemonnee), soms zeer moeilijk te bereizen en vooral niet toeristisch. In de hele maand zijn we 1 Duits meisje en een groepje van 4 Italianen tegen gekomen!

We zijn begonnen in Astana, de hoofdstad. Deze stad heet nu officieel Nur Sultan, naar de voormalige president, alleen de meeste locals die we hebben gesproken zijn het hier niet mee eens en noemen de stad nog steeds Astana. Hele bijzondere gebouwen, erg moderne stad, schoon en geen bedelaars. Volgens de locals ‘crazy buildings’, een shopping mall in de vorm van een piramide, zo hoog dat er kermisattracties in stonden, een soort kruik waar een muziek school in zat en ga zo maar door. Een rondleiding gehad in de Palace of Peace and Reconciliation en op de stoel van de president gezeten. We zijn hier twee dagen geweest omdat Nina haar backpack niet mee was gekomen in hetzelfde vliegtuig, 2 dagen later gelukkig wel. We hadden een astana pass op het vliegveld geregeld, dat je met korting veel musea etc in kan en met de hop on hop off bus mee kon rijden. Die is echter niet zo effectief als in andere landen, er is maar 1 bus die rondjes rijdt, dus als je m ergens mist moet je 2 uur wachten. We hebben dus veel gewandeld!

~IMG_1674 ~IMG_1687 ~IMG_1698 ~IMG_1712 ~IMG_1717 ~IMG_1719 ~IMG_1759 ~IMG_1797 ~IMG_1803 ~IMG_1822 ~IMG_1833 ~IMG_1840 ~IMG_1843 ~IMG_1852 ~IMG_1858 ~IMG_1869~IMG_2119

Vanaf hier zijn we met de trein naar Burabay vertrokken. Net zo’n soort trein als de sleepers in India, maar dan een compartiment met 4 bedden. Vreselijk warm en geen fans, pfff dacht dat ik flauw ging vallen van de hitte. In de bar in de trein kennis gemaakt met allemaal locals, waarvan er maar 1 een beetje engels sprak en alles vertaalde. Om 12 uur smiddags waren ze allemaal al dronken van de wodka..

De locals vinden Burabay erg toeristisch en duur, wij hebben het er naar ons zin gehad. In het huis van een local geslapen, een mooie wandeling gemaakt en heerlijk gezwommen in het meer. We dachten ook nog even koffie te drinken in het casino aan het einde van onze wandeling, maar de entree was 150 dollar.. whaaat? Ik kon niks meer uitbrengen en Nina zei: Oh, good to know whahaha

~IMG_1912 ~IMG_1915 ~IMG_1928 ~IMG_1931 ~IMG_1940~IMG_20190805_205116965 ~IMG_20190806_201339225

Van hieruit verder gegaan met een moderne trein naar Kokshetau omdat we hadden gelezen dat hier een mooi National park was. Er werden twee dorpjes aangeraden, Imantau en Ayirtau, dus wij dachten we gaan eerst naar Imantau. In Astana hadden we gehoord van een soort uber, Yandex. Omdat er geen transport gaat naar Imantau (90 km verderop) bestelden we de Yandex. Maar dan bellen ze je op waar je precies staat. Best lastig als je geen woord Russisch spreekt en zij geen woord Engels. Met google translate vertaalt aan een man of hij ons kon helpen en die heeft de chauffeur te woord gestaan. Deze man wilde gelijk geld, maar dat hebben we geweigerd.. maar hij bleef maar Imantau herhalen en aan iedereen de weg vragen. Hier uiteindelijk aangekomen, waren we echt in de middle of nowhere beland! Geen guesthouse, niks te zien.. oeps.. wij deze man overtuigd (met geld, want dat wilde hij graag) om ons dan maar naar Ayirtau te brengen. Daar aangekomen bleek dat we hadden kunnen kamperen en we hadden de tent en andere spullen op het treinstation gelaten in de luggage room en was er eigenlijk niks van een restaurantje of iets dergelijks. We konden er in een soort bungalow verblijven en de zoon van de eigenaar reed met ons naar een winkel een stuk verderop waar we wat eten konden halen. Resultaat; crackers met kaas en vis hehe. De volgende dag hebben we weer een prachtige wandeling gemaakt en genoten van één van de rustgevende mooie meren in Kazachstan.

~IMG_1964 ~IMG_1972~IMG_20190807_225153831_BURST000_COVER_TOP

Van hier uit zijn we weer terug gegaan naar Astana omdat we een privé tour hadden geboekt naar Korgalzhyn. Dit kwam ons beter uit omdat we anders tot het weekend moesten wachten en hier geen tijd voor hadden in ons drukke tijdschema! Expensive! Maar het was gaaf, een leuke gids Arjun, die ‘good enough english’ sprak naar eigen zeggen en ons met een 4×4 rond heeft gereden door de steppe, langs verschillende meren, waaronder een droog gevallen zout meer, op zoek naar flamingo’s, pelikanen, marmotten en saiga-antilopen. Nu bleek dat het seizoen mei is daar en dat er dan honderden flamingo’s rondlopen, nu hebben we er een stuk of 20 gezien, 1 pelikaan, de woningen van de marmotten, heel veel (roof)vogels en een aantal saiga antilopen in de verte (ziet er uit als een paard met een ronde neus). Deze zijn echter zeer verlegen dus ze liepen keihard weg. Gelukkig hebben we wel tientallen paarden gezien, welke trouwens gegeten worden door de locals… We hebben gegeten bij een Kazach vrouw die goed Duits sprak, heel lief vrouwtje, in haar guesthouse.

~IMG_1982 ~IMG_1988 ~IMG_1990 ~IMG_2015 ~IMG_2031 ~IMG_2059 ~IMG_2073 ~IMG_2088 ~IMG_2099 ~IMG_2114~IMG_20190809_170632303

Weer teruggebracht naar Astana en daar de volgende dag een trein genomen richting Karaganda, om Karkaraly te bezoeken. In Karaganda met moeite een shared taxi kunnen krijgen naar Karkaraly, aangezien de locals denken dat je duizenden euro’s bezit en een super hoge prijs vragen voor een normale taxi. Hier ook weer in een gastenverblijf terecht gekomen van een Duits sprekende vrouw en daar s’avonds de Banya, Russische sauna, kunnen gebruiken. Erg lekker! In dit gastenverblijf ook de enige toeristen ontmoet waar ik eerder over sprak. De volgende dag weer een prachtige wandeling gemaakt naar devil’s lake, wat helaas vervuild werd door de locals, marmotten en paarden gezien en hierna door het dorp gelopen.

~IMG_2128 ~IMG_2131 ~IMG_2136 ~IMG_2141 ~IMG_2150 ~IMG_2175

De volgende dag weer teruggereden naar Karaganda en vanaf daar het vliegtuig genomen naar Ust-Kamenogorsk/Öskemen. Een leuke stad waar een paar keer zijn terug geweest omdat het het startpunt was voor de verschillende plekken waar we heen gingen.

~IMG_2198

 

Hier bij een locale reisagente onze vergunningen opgehaald voor de bergen. We wilden eigenlijk naar Ridder, dus we hadden maar een paar spullen meegenomen en de rest bij die reisagente gelaten. Toen wij echter een indriver (dat is weer een andere uber) belden, kwamen we in contact met Ruslan, een aardige jongen die goed engels sprak. Wij vroegen hem ons naar het bureau te brengen van Rachmanov springs, omdat Nina had gelezen dat je dit van tevoren moest boeken. We kwamen bij een autodealer uit en wij dachten nou laat maar, dan regelen we dat later aan. Hij was alleen meer doortastend en hij zei laten we het vragen. Het ‘kantoor’ van Rachmanov springs was bij de autodealer aan de overkant! Hier kregen we te horen dat we de volgende dag hierheen konden met een grote 4×4 truck konden voor een goedkopere prijs. De plannen werden dus weer veranderd, we hadden alleen niet zoveel spullen bij ons. Nog hard teruggereden naar onze reisagente, maar helaas dat kantoor was gesloten. De volgende dag een hele dag in deze niet comfortabele truck (we zaten bijna op de achterbank) gezeten om bij Rachmanov springs uit te komen. Hier konden we kamperen, dat was meer binnen ons prijsbudget, maar we konden wel maaltijden bestellen savonds en lekker in de kroeg een biertje drinken. De volgende dag vonden we dat we wel mochten relaxen dus we hebben daar een massage genomen en in een radon bad gezeten. Heerlijk! S’middags samen met Anna, een kazach van oorsprong, maar woont al jaren in Canada de berg beklommen om alvast Mount Beloecha te kunnen zien. Helaas konden we dit niet vinden maar we hebben wel een prachtig uitzicht gehad op het meer van boven.

~IMG_2204 ~IMG_2207 ~IMG_2221 ~IMG_2231 ~IMG_20190815_173740877_HDR

De volgende dag was het dan zover, we gingen naar Lake Yazevoe lopen. Wij dachten dat dit ongeveer 20 km lopen was. De avond ervoor was het keihard gaan regenen en wij kampeerden, we hebben toen de tent onder een dakje neergezet voor een naar ons idee verlaten chalet. Daar konden we een beetje droog blijven. We begonnen dus laat aan onze wandeling en toen wij direct een lift aangeboden kregen van Alex, die in het park werkte, hebben we deze aangenomen. Het bleek dat de weg naar beneden al 18 km was, dus wij waren blij. Echter toen zijn chauffeur af moest draaien legde hij met google translate uit dat we onze vergunning nodig hadden voor dit meer. En die waren wij vergeten bij Rachmanov springs! Wij moesten dus dezelfde weg weer terug omhoog! Hier kregen we gelukkig weer een lift van 2 bergbeklimmers, tourgidsen, die een familie bij zich hadden. De tassen werden op het dak gehesen en we kwamen weer terug in Rachmanov springs.

~IMG_2255

Omdat we niet weer in de regen de tent wilde verplaatsen, kampeerden we voor dezelfde ‘verlaten’ chalet terwijl de mensen die ons een lift gaven gingen relaxen in de baden. Wij kwamen ze later weer tegen in de bar en 1 van de jongens vertelde ons dat we in hun voortuin kampeerden! Oepsss.. gelukkig konden ze er om lachen whaha. De volgende dag met vergunning weer vertrokken naar Lake Yazevoe en maar gelijk weer een lift geregeld. Vanaf de weg bleek het ongeveer 3 km lopen te zijn naar het beginpunt van onze wandeling. Hier werden onze vergunningen gecheckt en kwamen we direct in contact met een aantal locals die naar het meer gingen voor een dagje weg. Wij begonnen met onze wandeling. Na een paar km kwam er een auto voorbij en die man bood ons weer een lift aan. Bleek dat onze ’20 km’ vanaf Rachmanov springs helemaal niet klopte want het was nog is 20 km naar het meer toe. Blij met deze lift (ook nog bij de watervallen gestopt) kwamen we nu echt eindelijk bij het meer aan.

~IMG_2281 ~IMG_2286

 

Hier kwamen we in contact met iemand van de beveiliging en die vond het niet zo’n goed idee dat wij alleen gingen lopen, omdat de weg slecht zou zijn, we zo Rusland konden binnenstappen zonder het door te hebben en er beren rondliepen. We hebben duidelijk gemaakt dat het allemaal wel ging lukken (we hadden gelezen dat je deze wandeling wel zonder gids kon maken) en na veel over en weer getranslate te hebben lieten ze ons gaan.

~IMG_2305

Hier hebben we een wandeling gedaan van vier dagen, waarvan het twee dagen geregend heeft. Soms tot onze knieën in de modder, door een soort van moeras heen gelopen, rivieren over gestoken, bergen op en af, gekampeerd in de regen, koud gehad, van nat hout vuur gemaakt (altijd handig zo’n pyromaan bij je te hebben.. oh dat ben ik dus.. hehe) tot aan het eindpunt Kokkol gelopen, de base van Mount Beloecha. Helaas waren veel van de bergen ook in de wolken en hebben we Mount Beloecha niet heel goed kunnen zien, maar het was prachtig! De hele reeks van het West Altai gebergte grenst aan vier landen, Kazachstan, Rusland, Mongolië en China. Vanaf hier hebben we alleen Rusland kunnen zien en ik denk dat we per ongeluk ook in Rusland terecht zijn gekomen… niet opgepakt en geen beren gezien! Dezelfde weg weer teruggelopen en we hoopten via een andere weg weer terug te gaan naar Rachmanov springs maar dit was onmogelijk zonder paarden. De prijs voor de paarden werd weer belachelijk hoog door de gierige Kazachstan mensen dus we zijn toch maar dezelfde weg terug gelopen. Toen wij na vier dagen weer terug waren in lake Yazevoe werden we door een groep Russen uitgenodigd om met ze mee te eten. Vanavond eten we vegetarisch.. oh wat jammer nou haha. Heerlijk gegeten, naar gitaar muziek en gezang geluisterd en dezelfde avond helaas weer gekampeerd in de regen! Geniet van de foto’s!

~IMG_2279 ~IMG_2311~IMG_2321 ~IMG_2324 ~IMG_2335 ~IMG_2358 ~IMG_2375 ~IMG_2381 ~IMG_2402 ~IMG_2412 ~IMG_2425 ~IMG_2436 ~IMG_2443 ~IMG_2472 ~IMG_2476 ~IMG_2482 ~IMG_2490 ~IMG_2520 ~IMG_2523 ~IMG_2530 ~IMG_2544

Volgende keer vertel ik over de laatste anderhalve week in Kazachstan!

Maar nu ben ik lekker aan het genieten bij m’n lieffie in Zuid Afrika!!! Baie bly ek is hier!

~IMG_20190901_003911935

Proshchay!!