Aaltje op reis

Posted on 16 september 2019 by Alida

Zdrasvuyte!!

Zoals beloofd zet ik nog de laatste anderhalve week in Kazachstan online!

Die laatste anderhalve week heeft gevoeld alsof 1 maand in deze tijd werd geplakt! Jeetje wat hebben we veel meegemaakt in een korte tijd! Véél meer tekst als foto’s dit keer.. je bent gewaarschuwd!!

Na de laatste nacht van de hike gekampeerd te hebben in de regen en met de kennis dat we 18 km terug moesten lopen naar alleen al de administratie, dachten we een betaalde lift te proberen te regelen. De russen waar we zo’n gezellige avond mee hadden gehad, begonnen met de hike die wij hadden gedaan en er was 1 Kazach familie waar we het aan konden vragen. Toen we dachten het over de prijs eens te zijn met de man, stond z’n vrouw op, typte wat zinnen in google translate en de hele deal werd weer van de tafel geveegd! En bedankt! Zal niet vertellen wat we over haar dachten na een half uur discussiëren in de regen…Tijdens de wandeling begon gelukkig de zon te schijnen dus we zagen het allemaal iets meer zitten. Na 18 km kwamen we rond 4 uur aan bij de administratie die gesloten was. Gelukkig kwam daar de vrouw die ons ingetekend had aan en we vroegen aan haar of we ergens wat te eten konden krijgen in het dorpje met 4 huizen. Ze probeerde te vertalen en we snapten er niks van.. dus we probeerden te vertalen of we water konden koken in haar kantoor voor nog wat noedels die we over hadden (was echt het allerlaatste van het eten). Dat mocht, wij blij en water gekookt. Omdat we haar niet op wilden houden, brachten we het naar buiten. Aaltje was niet zo handig en liet al haar noedels op de grond vallen! Tja, wat doe je dan als je honger hebt? Weer terug geschept op m’n bord en het opgegeten! Lekker dat het was! Met een halve volle maag verder gelopen en de vrouw stond voor een huis. Ze trok ons naar binnen en had thee staan met koekjes en broodjes! Dat wilde ze ons dus vertellen… ooeepss.. en ze regelde ook een lift voor ons het dorpje uit! Engelen bestaan! 2 mannen, waarvan we 1 grappig vonden op het begin, namen ons mee naar het volgende dorpje. Degene met het legerpak riep de hele tijd I love you en at graag alle koekjes en broodjes op van onze engel. (die overigens niet op de foto wilde)

Alle locals met wie mee zijn gereden stoppen ongeveer 30x onderweg, dan moeten ze dit weer ophalen, dan weer daar langs, etc etc. Bij 1 tussenstop werd ik nog bijna aangerand door een bok.

De oudere man bood ons aan om in zijn huis te slapen bij hem en z’n vrouw, maar wij wilden zo ver mogelijk komen (we hadden niet zoveel tijd meer over) dus we reden met de man met het legerpak verder naar het volgende dorp. In de tussentijd kwam het weer met bakken uit de hemel en kwamen we daar rond 6 uur s’avonds aan. Met gebarentaal zei hij dat we bij hem konden slapen. Weinig keus, want er reden geen auto’s meer door het noodweer, dus we dachten, dan doen we dat maar. Een vriend van hem was er ook en ze lieten allemaal documentaires zien over Nederland en Guatemala die ze hadden. We hebben de banya kunnen gebruiken en de man in het legerpak waste onze kleding. We dachten okay, toch nog relaxed. Komt die vent ook opeens de sauna in! Die hebben wij dus snel weer verlaten! Ik kan je vertellen, een gemengde sauna in Kazachstan is niet normaal haha. We kregen te eten en te drinken, goed oplettend dat er geen drugs in werd gedaan, hebben we dit gegeten en gedronken. De andere man was jonger en ik vroeg hem waar wij sliepen, hij wees 2 bedden aan dus daar hebben we ‘geslapen’. De man in het legerpak die zei echter dat we bij hem in bed sliepen. Ik heb hem heel duidelijk gemaakt dat dit niet ging gebeuren. Hij ging lachen en zei dat het een grapje was. Nina is in slaap gevallen, ik heb de halve nacht wakker gelegen met een mes in m’n hand voor het geval ik er iets af moest snijden whaha. Na weinig slaap, heb ik er niks af te hoeven snijden en heeft hij ons gelukkig met rust gelaten in de nacht!

De andere man regelde een shared taxi voor ons en we konden verder naar Katon Karagai. Hier kenden wij iemand waar we ook weer een keer een lift van hadden gekregen voor onze hike. Hij kon ons echter niet helpen, de weg naar Lake Markakol (waar we ook een vergunning voor hadden) was niet begaanbaar i.v.m. het noodweer. We konden niet anders als weer terug naar Ust Kamenogorsk. Met veel moeite weer een shared taxi kunnen regelen naar een plekje weer 90 km verder. In dit plekje hebben we staan liften en zijn we gelukkig meegenomen, met de meest moderne auto, door een ouder stel weer ongeveer 100 km verder.

Deze mensen wat geld gegeven, en wat gaan eten in een restaurantje. Hier heeft de barvrouw, een vriendelijke Russin, weer een taxi voor ons kunnen regelen naar Ust Kamenogorsk. Eerst nog even samen naar het toilet gegaan…

Zo zijn veel toiletten in Kazachstan, haha, echt TE gek voor woorden…

S ’avonds laat aangekomen een hotel geboekt en de volgende dag terug naar Valeria, onze lokale reisagente, om eindelijk weer wat spullen op te halen. Die was echter dicht! Haar gebeld en het was geen probleem, ze was in de buurt en ze kwam op haar vrije dag wel even naar het kantoor.. (ze had wel gezegd dat ze op zaterdag open was). Gelukkig, want we hadden echt andere spullen nodig. Ze gaf ons ook het goede nieuws dat we ook vanaf een andere weg naar Lake Markakol konden komen en dat deze makkelijker was. Maar eerst naar Ridder, waar we van hadden gehoord dat het zo mooi was. Weer contact opgenomen met onze vriend Ruslan, die een shared taxi kon regelen voor ons naar Ridder.

Zo in contact gekomen met onze chauffeur Lomali, super vriendelijke man, geen woord Engels, gelukkig zat zijn oude buurmeisje ook in de taxi die redelijk Engels sprak.

Er reed ook een jongen uit het leger mee. 3 uur later (Lomali had geen haast) kwamen we aan in Ridder. Ze vroegen ons waar we moesten zijn en toen we de naam noemden van de vrouw in het dorpje waar Valeria ons heen verwezen had, werd er gebeld en gediscussieerd. Het kwam er op neer dat deze vrouw geen plek voor ons had. De vriendin van de jongen uit het leger, kwam aan lopen met een koe, ja serieus!, het werd steeds gekker. Die jongen regelde een andere Ruslan en die kwam ons weer ophalen. Half uurtje later kwam Ruslan aan rijden, een vent van 2×2 in uiteraard weer een legershirt (dit is mode daar blijkt) ik gaf hem een hand en voel die hand een maand later nog steeds.. hij gooide met de deuren alsof t draaideuren waren.. Nina heeft ‘m Bam Bam gedoopt van de Flintstones. Hij nam ons, een familielid en 3 andere Russische toeristen mee. Op zijn kamp aangekomen kwamen we in contact met Ludmila, zijn vrouw, van het zelfde formaat. Iedereen werd ingedeeld in tenten en chalets en wij werden een beetje vergeten. We wandelden een stukje naar de wilde paarden toe en toen we terugkwamen stond Bam Bam op ons te wachten. Als hij iets wilde vertellen of vragen vroeg hij gebiedend om m’n telefoon met handgebaren en de eerste vraag was: Are you fed? Haha google translate is echt een master in vertalen. Ik knikte uiteraard hevig ja omdat ik weer is honger had! We werden de keuken mee in genomen en er was Russische koude soep voor ons gemaakt. Lekker! Daarna werden we wodka gevoerd en kwamen de onderhandelingen over de prijs los. Ze vroegen ons de hoofdprijs en hoe groot dat ze waren, we zijn er wel tegen in gegaan haha. De prijs wel wat omlaag kunnen krijgen gelukkig. Omdat Bam Bam ons kleine kamertje naast de keuken als verrassing warm had willen maken, was hij na al de wodka vergeten onze plastic tas met eten van (wat bleek) de kachel te halen. Na het eten kwam ik binnen en rook de hele kamer naar kaas.. whaha daar ging onze lunch. Was nog best lekker de volgende dag… het was echter ook op 1 van de kleedjes gekomen dus Ludmila was boos op ons (terwijl haar man de schuldige was) dus ondanks mijn schoonmaakkwaliteiten de volgende dag in het ijskoude beekje heeft ze niet zoveel meer tegen ons gezegd. Onze onderhandelingen en vragen verliepen de rest van de dagen met Ruslan, die eigenlijk super lief bleek te zijn. Helaas hebben we geen foto genomen met deze grote, vriendelijke beer! Hij heeft ons naar het startpunt van de hike gebracht de volgende morgen, de berg op, richting het Radon lake.. Waauww prachtig! De laatste 5 minuten, kwam er een jongen op een quad voorbij die een stukje verderop stond te wachten om met ons te kletsen. Hij kon een beetje Engels en vroeg of wij een lift wilden.. Nina twijfelde maar ik zei gelijk jaaaa, super gaaf! Hij was natuurlijk de bomb toen hij aan kwam bij z’n vrienden met de enige 2 toeristen uit het land! We hebben genoten van het meer, lekker geluncht (onze gesmolten kaas) en koffie gemaakt. We kregen ook thee van een andere man die daar in een groepje stonden te braaien en wodka stonden te drinken. Deze groep kwam de weg terug  naar beneden ons voorbij gereden en vroegen of we mee wilden rijden. Met z’n 7-en in een jeep de 4×4 weg naar beneden echt super gelachen en elke 10 minuten stopten ze, gaven ons beiden een glaasje wodka en wat te eten. Puntje bij paaltje liepen we niet helemaal recht meer toen we de jeep verlieten.. hehe.. Ze gingen de kant uit van Ridder, maar ze bleven maar staan en wij zeiden dan lopen we de laatste paar km terug over de weg naar ons kamp. Maar ze hielden een andere auto aan met mannen en legden uit dat die ons wel terug zouden brengen naar Ruslan. We begrepen dat ze gingen jagen en Nina vond het wel een goed idee om even mee te gaan, dus dat hebben we gedaan. Uiteindelijk hebben we beiden het geweer vast mogen houden voor een foto, op een paard gezeten van een andere man die aan kwam rijden, hebben we gezongen en gegierd in die auto en zijn we daarna netjes teruggebracht. Ludmila was toen nog wat meer geïrriteerd, wees aan waar het eten stond (was nog geen 8 uur s’avonds) en ging haar kamer in. Die avond kregen we geen wodka meer….

We hebben nog wel wat foto’s gemaakt met Ludmila haar schattige kleinzoon, die ons de heenweg met grote ogen aan keek, maar later alle dieren oppakte en aan ons liet zien.. (op de achtergrond zie je onze grote vriendelijke beer wel van de achterkant trouwens..)

De volgende dag nog een hike gedaan die ook weer prachtig was. Onderweg heerlijke framboosjes kunnen plukken en eten mmmm,, En Nina het liedje op een grote paddenstoel geleerd hehe

Toen teruggebracht naar Ridder door Ruslan, Lomali gebeld en opgehaald door de zoon van Lomali. Die heeft ons teruggebracht naar Ust Kamenogorsk. Hij deed er 1 uur minder lang over dan zijn vader, mijn god wat een malloot.. hij vond risico’s nemen spannend denk ik.. Daar s’avonds laat aangekomen hebben we weer contact opgenomen met andere Ruslan die een appartement voor ons kon regelen en weer een shared taxi voor de volgende dag richting Zaysan meer.Met een ferry de rivier overgestoken.

Vanaf het dorpje waar we af werden gezet weer geprobeerd een taxi te regelen, dit ging helaas niet van zelf, en uiteindelijk iemand gevonden die ons Keen Kerish kon laten zien en dan naar Amanat kon brengen, het dorpje waar we uit wilden komen, voor een flink bedrag! Deze taxichauffeur had echter andere plannen en stopte dertig keer, we moesten z’n vrouw ophalen die eerst super arrogant in stapte en toen in haar dorpje per se met ons op de foto wilde, nog een vriend opgehaald, voor z’n vrouw in stapte continu vroeg of we alcohol wilden drinken, terwijl ik tig keer vertelde dat we te laat kwamen om goede foto’s te nemen van Keen Kerish en ook het meer zo niet konden zien. Met zonsondergang bij Keen Kerish uitgekomen, in het donker bij het dorpje in Amanat, dus geen meer te zien, waar we onze taxichauffeur uiteindelijk minder geld hebben gegeven dan afgesproken, omdat hij ons veel te laat overal had afgezet. Dit pikte hij uiteraard niet, dus na wat ‘armpje drukken’ en mijn kwade blik en stem dacht hij toch maar eieren voor z’n geld te kiezen (hij had nog meer gekregen als wat je eigenlijk moet betalen voor het stukje wat hij ons gereden had).

Naar het eerste huis gelopen waar we licht zagen branden en gelukkig de lerares van het dorp ontmoet die goed Engels sprak. We konden daar verblijven (we hebben besloten wel in de tent te slapen in hun tuin, Nina vond het te druk binnen en we hadden geen privé kamer, ik schaamde me daar een beetje voor maar ben er maar in mee gegaan). De volgende dag kon haar man (tegen betaling) ons nog een keer naar Keen Kerish brengen (Planeet mars volgens de lerares) en richting Lake Markakol. Toch nog kunnen regelen! Wel na zijn werk, want hij is visser op het meer, dus de volgende dag zouden we om half 10 vertrekken. Wij stonden natuurlijk start klaar, maar het was een Aziatische half 10. Besloten om rond te lopen in het kleine dorpje en me niet druk te maken, heb ik nog wat leuke foto’s kunnen maken van de locals en rond 11 uur zijn we vertrokken.

De lerares ging gezellig mee omdat we dat vroegen (haar man sprak geen Engels) en zij hebben ons eindelijk lake markakol laten zien waar we onze vergunning voor hadden. De weg er heen was eigenlijk mooier dan het meer, maar al met al een leuke dag.

Ze hebben ons afgezet in Zaysan waar we niet direct transport konden krijgen, dus besloten we om daar een nachtje in een hotel te blijven naast het busstation, zodat we de volgende dag vroeg konden vertrekken. Vroeg de wekker gezet om de enige bus het dorp uit te kunnen pakken. Onze backpacks lagen al in het bagage ruim toen we er achter kwamen dat we van tevoren kaartjes hadden moeten boeken. Deze er weer uitgehaald, weer met de hulp van iemand die een paar woorden Engels sprak, kunnen regelen dat we toch mee konden, maar dan zittend op de grond! Ze wilden ook extra geld maar wij hadden al gehoord wat we moesten betalen voor een stoel, dus met een stalen gezicht dat geld gegeven en geen protest meer gehoord. Een bloedhete bus, die continu moest stoppen omdat er iets met de band was. Na ongeveer 5 uur kwam ik er achter dat er toch een plekje was naast een jongen (ze bieden het dan ook echt niet aan van hey joh, je kan hier zitten) en daar nog een uurtje gezeten, daarna Nina nog een uurtje. Na 7 uur kwamen we eindelijk aan bij het volgende dorpje.

Hier bleken alle treinen naar Almaty volgeboekt, waar we echt de volgende dag moesten zijn! Nina moest naar Kyrgyzstan om een dagje een extra visum te krijgen voor Kazachstan en ik vloog de nacht erop naar Zuid Afrika. Op het station in contact gekomen met een meid die goed Engels sprak dus ons kon helpen. Haar moeder bemoeide zich er echter elke keer mee en achteraf gezien hadden we door dat ze commissie kreeg van de jongen die de rit naar Almaty ging maken (ook een indriver). Weer zo’n Kazach trut die uit was op ons geld..

De jongen heeft de hele nacht door gereden en met handen en voeten werk met hem gecommuniceerd. Aangekomen in Almaty een hostel geprobeerd te zoeken om 6 uur s’ochtends, gelukkig werkte m’n simkaartje goed en heb ik overal heen kunnen bellen. Nina heeft betaald om alleen een douche te nemen en ik moest die komende nacht weg dus ik verbleef er een aantal uur. Alles veilig weg kunnen zetten en na een douche dan toch nog maar Almaty in gegaan om onze reis leuk af te kunnen sluiten. De eerste stad waar we bedelaars tegen zijn gekomen, rondom de moskee stond er echt een rijtje met bedelaars! Naar een leuke markt geweest, heerlijk Indiaas gegeten, de moskee en de mooie kathedraal bekeken.

Nina gedag gezegd en haar op de taxi naar de grens geholpen. Duizenden kilometers afgelegd in 29 dagen tijd, op soms niet de beste (berg)wegen.. zo’n record kan ik ook echt alleen maar met Nina behalen, echt twee gekken samen hahaha.

Die nacht was het dan eindelijk tijd om naar het vliegveld te vertrekken om naar de liefde van mijn leven te vliegen. De vlucht was vertraagd dus ik probeerde toch nog een paar uur te slapen. De schrik van mijn leven gekregen toen ik een uurtje voordat het vliegtuig vertrok wakker schrok!! De taxi kwam niet direct op dagen dus ik ben (met backpack) de straat opgerend naar de eerste auto die ik stil zag staan. Heb hard huilend geroepen airport airport! Hij snapte het, ik gooide m’n backpack op de achterbank en hij is naar het vliegveld gereden. De man geld in zijn handen gestopt en geroepen God bless you! Het (gelukkig kleine) vliegveld naar binnen gerend, de eerste aangesproken die me antwoord kon geven en met backpack en al de douane doorgerend, deze mee kunnen nemen als handbagage (met vloeistoffen, schaartje etc) en met hulp het (gelukkig nog iets vertraagde) vliegtuig in kunnen stappen. Ongelooflijk! Aangekomen op Dubai had de vliegtuigmaatschappij mij een latere vlucht gegeven en kreeg ik 4 uur verblijf in de lounge daar…. IK HEB GEGETEN EN GEDRONKEN!!! Op beide vluchten languit kunnen liggen omdat ik geen buren had, dus ietwat meer uitgerust bij Joe aangekomen!!

Ik hoop dat de lezers niet in slaap zijn gevallen.. als je het hebt gered tot het einde, well done! Hier nu al weer ruime twee weken aan het genieten van mijn tijd met Joe en beide hard op zoek naar wonen/werken in het buitenland! Als er iemand nog tips heeft, we horen ze graag (niet in Europa, want daar mag Joe nog niet naar binnen). Afrika wordt ook steeds moeilijker want er is van alles aan de hand hier… alle tips zijn welkom! En tot de tijd dat er werk gevonden wordt, mag er wel een zakcentje gestort worden om onze cappuccino’s te betalen hier… hahaha NL68RABO0179923064 tnv A.Batelaan

Baie dankie!!

Proshchay!!