Sawadeekaaaa!
Zooo daar ben ik dan met ons eerste blog vanuit Thailand! Mijn lieve papa heeft ons afgezet op het vliegveld en na wat traantjes en fotootjes zijn we op pad gegaan..
We zijn al weer drie weken verder en in de tussentijd hebben we nog geen werk gevonden, helaas, maar we doen ons best!
De eerste twee dagen in Bangkok geweest, in een zijstraatje van Koh San Road geslapen.. ik kan je vertellen.. het is daar ook luidruchtig! Maar nog steeds leuk om er weer rond te lopen, tussen tientallen Thaien, maar vooral ook honderden toeristen. Meerdere keren héérlijke (voet)massages genomen, toen we ´volgens ons de beste´ salon hadden gevonden. Hier zijn we dan ook een aantal keer terug geweest! Lekkere changbiertjes gedronken (ja ik weet dat ze in singha-houders zitten voor de oplettende lezer onder ons..) streetfood verorberd.. Goed begin!
Van hier de ferry genomen richting Koh Tao, om te bekijken of we hier duikinstructeurs konden worden. Een aantal leuke dagen gehad, maar er ook achter gekomen, dat je er behoorlijk wat geld in moet stoppen voordat je duikinstructeur kan worden. Joe heeft een introductieduik gedaan en ik heb m’n rescuediving afgerond! Een paar dagen knallen, in de ochtend theorie, s’middags duiken en dan s’avonds studeren.. best vermoeiend! Ik moet nog wel even het papiertje van thuis bemachtigen dat ik officieel al kan reanimeren, anders staat het niet geregistreerd! De duiken waren anders als dat ik gewend ben, want we waren echt alleen met het redden bezig, dus niet op zoek naar de mooie vissen. De laatste twee dagen hadden we ook ‘echt’ een slachtoffer bij ons, een NL jongen die dan uit het water gered moest worden, maar ook als duiker bewusteloos onder water lag. Héél spannend en leuk om te doen, en lekker vermoeiend omdat je best wel wat moet zwemmen! Ik heb de lessen genomen bij Impian Divers, dat is een duikschool van een Nederlander, Robbert. Raf, een belg, is degene die mij les heeft gegeven en alles getoetst heeft. Super aardige gast, naast dat ik veel heb geleerd was het ook nog erg gezellig! Rescue diving in the pocket baby!! Joe vond het duiken ook fantastisch en zou graag verder willen gaan… Ik ben in ieder geval weer een cursus verder en ik hoop snel nog verder te kunnen, om in ieder geval divemaster te worden. We hebben hier op het moment helaas te weinig geld voor, dus naast het werk wat wij hopelijk binnenkort kunnen gaan doen, heb ik maar weer een fonds opgericht.. ‘HelpJoeenAlidahunduiklessentebetalenentehelpenoverleveninAziëfonds’ Gaarne te storten op rekeningnummer NL68RABO0179923064 t.n.v. A Batelaan We zijn u eeuwig dankbaar!!
Joe heeft nog een dagje gesnorkeld, toen ik aan het duiken was, en we hebben een dagje allebei een scooter gehuurd en rondgecrosst over het eiland en de mooie plekjes bekeken. Koh Tao is een (wel toeristisch) paradijsje..
Na een aantal dagen weer teruggegaan met de ferry naar Bangkok. Vanaf hier verder gezocht naar werk en Joe had een baan aangeboden gekregen, in een druk deel van de stad (ik eigenlijk ook al, na alleen het zien van m’n foto en een leuk praatje van Joe). Toen we de volgende dag zijn gaan kijken bij dit deel, kreeg ik het Spaans benauwd en barstte in tranen uit. De lesbanen die je aangaat, zijn direct voor een jaar.. En om een heel jaar (met uitzondering van sept voor mij natuurlijk) te leven in dit drukke gebied?! No way! Omdat Joe zag hoe ongelukkig het me maakte, hebben we dit aanbod afgeslagen.. We zijn weer een aantal dagen in Bangkok geweest, en hebben hierdoor ook andere delen gezien, dan alleen Koh San Road. We hebben verschillende soorten transport genomen, van de wiebelige bussen met zware backpacks op onze rug, de BTS trein, een nieuwe spoorlijn met airco die je snel overal heen brengt, veel gelopen, maar ook de lokale ferry’s die keihard over het water spurten.. echt super leuk om mee te maken. Je ziet Joe niet snel z’n geduld verliezen, maar toen hij er achter kwam dat de meneer bij de ferry 200 baht wilde hebben, ipv 20 baht, werd hij toch wel een beetje boos.. Omdat ik een politieagent aansprak, heeft deze meneer ons toch maar snel de juiste ferry gewezen.. hehe. Erg leuk om andere delen te zien dan alleen de partystreet…
Omdat ik in 2012 in Chiang Mai was geweest, stelde ik voor om die kant op te gaan, omdat het hier veel groener en relaxter is, dan in Bangkok. Met de airco (toeristen) nachttrein, dat betekent dat je bevriest! Niet normaal! Wel een nieuwe trein en heel netjes, was alleen belachelijk duur, om in een vriezer te liggen..Chiang Mai is idd relaxter dan Bangkok, maar ik bleek een toch wel wat geromantiseerd beeld gehad te hebben van Chiang Mai. want om hier een jaar te leven, leek me toch ook niet zo fijn.. We hebben wel gesolliciteerd, cv’s opgestuurd, en een skypeinterview gehad met iemand uit Pattaya (dat is weer meer zuidelijker dan bangkok) maar ze konden ons niet aannemen omdat we (nog) niet de juiste papieren hebben.. Over de juiste papieren gesproken.. Ik heb altijd gedacht dat ik met mijn papieren overal ter wereld kan werken…. Nou jammer joh! In Aziatische landen moet je dan je hele diploma opnieuw doen.. dan zijn we dus ruim 5 jaar verder.. dus verpleging zit er niet in, in Azië. Joe heeft de juiste diploma’s om leraar Engels of scheikunde te worden, echter die papieren moet ook weer in het Engels (of Thais) vertaald worden en hij moest vingerafdrukken geven voor een verklaring van de Zuid Afrikaanse politie, dat hij geen crimineel verleden heeft, Joe is natuurlijk zo crimineel als de pest, dus dat werd lastig.. haha grapje.. Het blijkt dat voor mij, op dit moment, ook de enige optie les geven gaat worden, maar we wachten eerst even af hoe ver Joe komt. In de tussentijd probeer ik verder te zoeken naar werk wat voor mij wel geschikt is. Het zal waarschijnlijk een crèche worden met peuters omdat ik die alleen maar liedjes en een paar woordjes hoef te leren.. nu maar even m’n Nederlandse repertoire vertalen naar het Engels….
In de dagen dat we in Chiang Mai waren, hebben we een keer een scootertje gehuurd om naar het meer te rijden, in afwachting van de banen. Helaas hebben ze veel politiecontrole in Thailand, en wanneer je geen internationaal rijbewijs hebt, moet je een boete betalen. We hoorden dat het normaal is om 500 baht te betalen (omgerekend 14 euro) en dan krijg je een papiertje mee, waarmee je 3 dagen zonder rijbewijs kon rijden. In 2012 had ik een internationaal rijbewijs en Nanda niet, dus toen kreeg zij in Bali ook een boete. Omdat ik daar had gezien dat je de politie makkelijk af kan kopen en wij dit hier weer hoorden, namen we het risico en staken we wat losgeld in ons zak. Een aardige NL vanuit het guesthouse, wees ons de weg richting het meer.. hij dacht de politiecontrole te ontwijken, maar helaas pindakaas, ze stonden nu ook op de plek waar wij langs moesten. Voor hem geen probleem, want hij heeft wel een internationaal rijbewijs, maar Joe niet. Er werd ons 1000 baht gevraagd ipv 500 en met een somber gezichtje heb ik 300 uit m’n zak getoverd en daarmee lieten ze ons gaan. Helaas geen papiertje, om 3 dagen zonder te rijden. De volgende dag werden we alwéér aangehouden en daar hebben we met veel bombarie 200 baht betaald. Het feit dat ik zei dat ik in het ziekenhuis ging werken om de zieke, lokale kindjes te verzorgen en Joe de kinderen Engels ging leren, werd weg gelachen, met dat we dan géén goed voorbeeld zijn voor de kindjes.. aaii.. pak aan! ‘Denk aan je ellende’ werkte hier helaas niet, dus ben maar opgehouden met janken..24 u verder en 500 baht lichter, bovenop de scooter kosten.. Jammer joh! En het irritante is, dat je alleen persoonlijk je internationale rijbewijs aan kan vragen bij de ANWB winkel in Nederland.. vati heeft het geprobeerd, maar krijgt het niet voor elkaar.. Hopelijk kan ik iets regelen bij de ambassade deze week en Joe heeft zijn internationale rijbewijs aan kunnen vragen online, als we een vaste verblijfplaats hebben, kan dit opgestuurd worden, na wat geld betaald te hebben uiteraard…
Omdat we ons verblijf in het Noorden wel leuk af wilden sluiten, hebben we toch maar weer een scootertje gehuurd voor twee dagen en zijn vroeg in de ochtend richting Pai gereden (omdat die luie politieagenten nog niet zo vroeg langs de kant van de weg staan) De vorige keer had ik deze reis gemaakt als passagier in zo’n busje, waarin je wel auto ziek wordt, ook al heb je daar normaal geen last van. En na het adviseren aan velen om deze weg op de scooter te doen, dacht ik, nu is m’n kans en doe ik het samen met Joe. Joe heeft wel de hele weg gereden, hij vond het sowieso geen goed idee als ik ging rijden, maar omdat ik koppig ben, jaren lang op een scooter heb gereden en ook al redelijk vaak in Azië, dacht ik het toch maar te proberen in Pai zelf. Helaas, dat werd ‘m niet, ik heb totaal geen controle over m’n stuur met Joe achterop. Dan maar pijnlijke billen achter op! De weg hierheen is prachtig en nu ook geen werkzaamheden, dus wat dat betreft hadden we geluk! Pai zelf is vreselijk veranderd in de afgelopen 6 jaar, wat een toeristische bende is dat geworden! Maar we zijn wel naar mooie plekken geweest en hebben genoten!
Nu weer met een andere nachttrein, dit keer met ventilator, naar Bangkok teruggereden. Deze trein hadden we zelf geregeld, was veel goedkoper en veel relaxter, niet zo belachelijk koud, beetje hetzelfde idee als de nachttreinen in India, alleen hier heb je wat meer privacy met een gordijntje ervoor en word je bedje voor je opgemaakt..We kwamen er nog een grappig mannetje tegen, een conducteur, die héél blij was en met wie we op de foto zijn geweest. Big man and small man…
Nu, verder op zoek naar werk, papieren regelen, bla bla.. geregel, geregel… Gelukkig heb ik engelengeduld en gedraag ik me heel netjes en wacht geduldig af… arme Joe..
Hij is er in ieder geval klaar voor!
Sawadeekaaaa!!